بررسی شیوع فرسودگی شغلی و ارتباط آن با استرس شغلی در پرستاران

فرسودگی شغلی پاسخ به استرس های مزمن در محیط کار است که باعث کاهش بهره وری و کارایی و غیبت از محل کار می شود. ماهیت شغل پرستاری، مستعد فرسودگی شغلی است. هدف این مطالعه بررسی شیوع فرسودگی شغلی و ارتباط آن با استرس شغلی در بین پرستاران شاغل در یک بیمارستان در شهر تهران می باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی تعداد 316 نفر از پرستاران یک بیمارستان مورد بررسی قرار گرفتند. برای تعیین میزان شیوع فرسودگی شغلی از پرسشنامه مازلاک و جهت جمع آوری داده های استرس شغلی نیز از پرسشنامه نوردیک استفاده گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه16) آنالیز شد وPValue <0.05. به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطالعه از نظر ابعاد فرسودگی شغلی 5 /52 درصد مسخ شخصیت شدید، 29 درصد خستگی عاطفی متوسط و 4 / 77 درصد عدم کفایت شخصی بالا را داشتند. 7/ 56 درصد از پرستاران استرس شغلی بالا داشتند. بین استرس شغلی با شیفت کاری ( =0P/04 ) و بین مسخ شخصیت با جنسیت (=0P/04 ) و نیز شیفت کاری (01/0P = ) ارتباط معناداری وجود داشت و همچنین بین کفایت شخصی با ساعات (=0P/04 ) و شغل دوم (049/0P= ) تفاوت معناداری مشاهده شد و در سطح کلی بین استرس شغلی با ابعاد فرسودگی شغلی شامل مسخ شخصیت، کفایت شخصی، خستگی عاطفی به ترتیب (=0P/01، =0P/01،=0P/01 ) همبستگی معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که پرستاران شاغل در این بیمارستان استرس شغلی بالایی داشته که منجر به فرسودگی شغلی در آنها شده لذا شناخت عوامل استرس زا و مداخلات لازم جهت کاهش میزان فرسودگی ضروری به نظر می رسد

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، استرس شغلی ، پرستاران