طراحی پارک تحقیقات و فناوری با رویکرد انرژی های تجدید پذیر

پارک های فناوری به عنوان یکی از نهادهای اجتماعی و حلقه ای از زنجیره توسعه اقتصادی مبتنی بر فناوری در دهه 1960 شکل گرفتند. با توجه به رویکرد سیاست گذاران به توسعه همه جانبه (زیر بنایی و ساختاری) تحت راهبریفناوری که از دهه 1980 شروع شد، توسعه و ایجاد پارک های فناوری نیز به عنوان بخشی از این رویکرد رواج یافت و مورد استقبال دولتمردان، اندیشمندان و صاحبنظران کلیه کشورها اعم از توسعه یافته یا در حال توسعه قرارگرفت. به نحوی که در حال حاضر بیش از هزار پارک فناوری در عرصه بین المللی شکل گرفته و توسعه یافته اند. در ایران نیز توجه به راهبرد و سیاست ایجاد پارک ها که از دو دهه گذشته مورد توجه واقع شده، سبب شد تا پارک هایمتعددی در سطوح ملی و منطقه ای شکل بگیرد. اما به دلایل گوناگونی از جمله عدم حمایت های مالی و اعتباری مناسب، مبهم و نامشخص بودن سیاست گذاری ها، اهداف و راهبردهای ایجاد و مهمتر از آنها فقدان ضوابط، معیارهاو شاخص های نظام مند در زمینه مکانیابی، طراحی و احداث برخی از این پارک ها با موفقیت چندانی روبرو نبوده است. در این مقاله که بر اساس پایان نامه ای که تحت همین نام انجام شده است گردآوری شده است از روشتوصیفی تحلیلی استفاده شده است و در نهایت دست به طراحی یک پارک تحقیقات و فناوری بر اساس رویکرد انرژیهای تجدید پذیر زده شده است.

کلیدواژه ها:

پارک تحقیقات و فناوری ، انرژی های تجدید پذیر ، معماری ، طراحی