مقایسه تحلیلی و عددی روش نیلینگ و راد خودحفار در طراحی و پایدارسازی گودها، مطالعه موردی: ایستگاه مترو دانشگاه تربیت مدرس شهر تهران

سیستم نیلینگ (میلگردهای توپر) یکی از روش های پایدار سازی دیواره های گود در شهرهای بزرگ و پر جمعیت است. امروزه به دلیل استفاده موثر تر از زمان و کاهش هزینه های ساخت از روش دیگری بهنام راد خودحفار (میلگردهای توخالی) جهت پایدارسازی گودها بجای روش نیلینگ بهره می برند. در این پژوهش جهت شناخت رفتار گود به لحاظ استفاده از سیستم نیلینگ و راد خودحفار و نیز ترکیب این دو روش با بهره گیری از نرم افزار تعادل حدی Slop/w زیر مجموعه نرم افزار ژئواستدیو برای کنترل ضریب اطمینان و از نرم افزار المان محدود Plaxis برای کنترل تغییر شکل های دیواره گود تحلیل انجام شده است. بررسی تحلیل های انجام شده با استفاده از سه مدلسازی عددی برای مقایسه تغییر مکان ها و شش مدلسازی برای مقایسه ضرایب اطمینان صورت گرفت است. مقایسه نتایج بدست آمده حاکی از آن است که بالاترین ضریب اطمینان، مربوط به استفاده از روش راد خودحفار سپس استفاده ترکیبی نیل و راد خودحفار است. برای مقایسه حداکثر تغییر مکان های ایجاد شده، کمترین تغییر مکان مربوط به حالت استفاده از راد خودحفار با استفاده از سختی معادل سپس استفاده ترکیبی از نیل و راد خودحفار است

کلیدواژه ها:

نیلینگ ، راد خودحفار ، پایدارسازی ، ضریب اطمینان ، ژئواستدیو ، پلکسیس ، ضریب لامبادا