تاثیر مقیاس بندی زمین لرزه های مختلف بر تحلیل ساختمان های بتن آرمه با سیستم قاب خمشی

امروزه با توجه به افزایش تعداد زمین لرزه ها و همچنین رشد جمعیت و پیشرفت صنعت ساختمان سازی در مناطق شهری و روستایی، طراحی ساختمان ها در مقابل نیروهای وارده به ویژه نیروی زلزله مورد توجه مهندسین قرار گرفته است. طراحی در برابر زلزله به هیچ وجه به این معنی نیست که در برابر هر زلزله ای سازه اصلا خسارت ندیده بلکه به منظور اقتصادی کردن طرح باید در برابر زلزله های شدید به سازه اجازه داده شود که وارد مرحله غیرخطی شده و با تغییرشکل های پلاستیک به جذب و استهلاک انرژی بپردازد. با توجه به پژوهش های انجام شده تاکنون اثر مقیاس سازی بر رکوردهای دور یا نزدیک در ساختمان ها انجام شده یا اینکه تنها دریفت (تغییرمکان نسبی) ساختمان ها مورد بررسی قرار گرفته است. اما در این مقاله، تاثیر مقیاس بندی رکوردهای حوزه دور و نزدیک همزمان برای 4 آیین نامه، ASCE70-07، IBC6778 ، UBC70 و استاندارد 2800 ایران ویرایش چهارم در برنامه SAP2000 بررسی شده است. از سه ساختمان (4، 7 و 10 طبقه) برای تحلیل ساختمان ها به عنوان نماینده ساختمان های (کوتاه مرتبه، میان مرتبه و بلندمرتبه) استفاده شده است. نتایج تحلیل نشان داد که در ساختمان های کوتاه مرتبه و میان مرتبه (ساختمان 4 و 7 طبقه) برای استاندارد 2800 ایران ویرایش چهارم مقیاس بندی ضوابط سختگیرانه تری نسبت به سایر آیین نامه ها دارد. اما با افزایش تعداد طبقات در ساختمان های بلندمرتبه ( 12 طبقه)، هر 4 آیین نامه یک نوع عملکرد را دارند و بسته به نوع و مشخصات زلزله ( PGA و wM ) می توانند حداکثر شوند. نسبت دریفت در آیین نامه 27 ASCE مقدار 94 % نسبت به استاندارد 2800 ایران کاهش داشته است. همچنین این نسبت برای آیین نامه IBC2006 ، مقدار 93 % و برای آیین نامه UBC97؛ 89% کاهش داشته است.

کلیدواژه ها:

مقیاس بندی ، تحلیل تاریخچه زمانی غیرخطی ، تغییرمکان نسبی ، زلزله دور و نزدیک