مروری بر روش کیفی ارزیابی آسیبپذیری RISK-UE و توسعه شاخصهای خسارت درجهت ارزیابی آسیبپذیری ساختمانهای رایج در ایران

پیش بینی خسارتهای ناشی از زلزله یکی از مسایل مهمی است که در سالهای اخیر در زمینه مدیریت بحران مطرح شده و توجه بسیاری از محققین و دولتها را به خود جلب نموده است. این مسیله باعث شده تا مطالعات مختلفیدر دنیا صورت بگیرد و روشهای متفاوتی با دیدگاههای گوناگون ارایه شود. در ایران نیز گامهای مثبتی در این زمینه ارزیابی خطر ناشی از زلزله برداشته شده که از آن جمله میتوان به تحقیقات جایکا در تهران و پروژه ارزیابی خطرپذیری 4شهر همدان، کرمانشاه، زنجان و قزوین از پروژه های بانک جهانی اشاره نمود. استفاده از روشهای کمی و کیفی موجودنیازمند سازگاری خاصی برای منطقه مورد مطالعه بوده که این امر نیز از الزامات استفاده از روش های ارزیابی آسیبپذیریمدرن است. کاربرد یک روش نیازمند وجود اطلاعات مستند خسارت زلزلههای گذشته در منطقه مورد بررسی است که بتوان به کمک آن منحنیهای آسیبپذیری و مدلهای شکست گونههای ساختمانی را برای منطقه مورد نظر تطابق داده و نتایج را ارایه کرد. ویژگی مقاومت ساختمانها در برابر زلزله از منطقهای به منطقه دیگر و از کشوری به کشور دیگر متفاوتاست. رابطه بین نیروی زلزله و نسبت خسارت همیشه یکسان نیست حتی اگر ساختمانها از نظر ظاهر مشابه یکدیگر باشند. روشهای مختلف ساخت دلیلی برای این تفاوتها است. بنابراین گردآوری اطلاعات موجود و استخراج تابعهای آسیبپذیری براساس تجربههای محلی مهمترین کار در برآورد خسارت است. در این مقاله با مرور اطلاعات موجود پیشنهاداتی در زمینه توسعه مدلهای خسارت و منحنیهای آسیبپذیری و سازگاری روش RISK-UEبرای استفاده در مناطق مختلف شهری ایران ارایه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی آسیب پذیری ، مدیریت بحران ، منحنی آسیب پذیری ، عملکرد لرزه ای ، خسارت زلزله