بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر قصه گویی بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان ابتدایی

پرخاشگری یکی از واکنش های هیجانی و طبیعی هر فرد در برابر ناکامی و موقعیت های ناخوشایند است. قصه گویی می تواند کودکان را به کشف توانایی های خود برای برقراری ارتباطات واقعی و شناخت افکار و احساسات خود و حل و فصل مسائل بین فردی از طریق گفتگو هدایت کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی آموزش مبتنی بر قصه گویی بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان ابتدایی می باشد. روش پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر مریوان بودند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (1998) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب 0/81 و 0/82 بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره آزمون پرخاشگری دانش آموزان در پیش آزمون 17/40 بود که در پس آزمون به 15/20 کاهش یافته است و این کاهش از نظر آماری نیز معنادار می باشد (p=0/009). در واقع بین دانش آموزانی که با روش تدریس قصه گویی آموزش یدده اند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده اند در میزان پرخاشگری آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

روش قصه گویی ، پرخاشگری ، معلمان ، دانش آموزان ابتدایی