جهت گیری هدفی، خودکارآمدی ریاضی و عملکرد ریاضی

هدف پژوهش حاضر بررسی روابط ساختاری جهت گیری اهداف مبنی بر خود، مبنی بر دیگران و خودکارآمدی ریاضی با عملکرد ریاضی بود. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود که نمونه شامل 400 دانش آموز ( 148 پسر و 252 دختر) که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای از دبیرستان های شهر کرج انتخاب شدند و به پرسشنامه اهداف پیشرفت 2 × 3 ( الیوت، موریاما و پکران، 2011 )، مقیاس خودکارآمدی ریاضی (میدلتن و میدگلی، 1997 ) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که اثر مستقیم گرایش به خود و گرایش به دیگران بر خودکارآمدی ریاضی و اثر مستقیم اجتناب از خود و اجتناب از دیگران بر عملکرد ریاضی معنی دار بود. اثر مستقیم خودکارآمدی ریاضی بر عملکرد ریاضی و اثر غیرمستقیم اهداف مبنی بر خود و گرایش به دیگران بر عملکرد ریاضی معنی دار بود. یافته ها نشان داد مدل پیشنهادی پژوهش از برازش خوبی با داده ها برخوردار است و به عبارتی با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که متغیرهای اجتناب از خود، اجتناب از دیگران و خودکارآمدی ریاضی بر عملکرد ریاضی تاثیر می گذارند.

کلیدواژه ها:

گرایش به خود ، اجتناب از خود ، گرایش به دیگران ، اجتناب از دیگران ، خودکارآمدی ریاضی