استفاده از ساز و کار نوآوری باز در ارتقای نظام سلامت

مقدمه: ضرورت وجود خلاقیت و نوآوری در سازمان ها تا حدی است که برخی منابع نبود آن را با نابودی سازمان در درازمدت یکی دانسته اند. در سال های اخیر مدل مورد قبول برای مدیریت نوآوری بر اساس نیاز سازمان ها، فرایندهای نوآوری را به سمت باز بودن، سوق داده و فناوری های توسعه یافته داخلی و خارجی را برای ایجاد ارزش کسب و کار با هم ترکیب می نماید . نوآوری باز مفهومی متضاد با نوآوری بسته است. نوآوری باز، جریانات سودمند درونی و بیرونی دانش به منظور سرعت بخشیدن به نوآوری داخلی و گسترش بازار برای استفاده خارجی از نوآوری است. نوآوری باز زمانی اتفاق می افتد که همه ایده ها از داخل و خارج سازمان با یک دیگر به اشتراک گذاشته شوند و همچنین سازمان با دانشگاه ها و مشاوران و تحلیل گران در ارتباط باشد. در نوآورى باز، سازمان ها محیط را براى فناوری و دانش کاوش نموده و صرفا به تحقیق و توسعه داخلى خودوابسته نیستند. روش پژوهش: در این پژوهش با مطالعه مروری، پارادایم نوآوری باز در بخش سلامت و بهداشت بررسی شده است. در همین راستا، با بررسی مطالعات و تحقیقات قبلی سعی در تعیین عوامل تاثیرگذار بر نوآوری باز متناسب با بخش سلامت ایران شده است. لذا مسئله اصلی تحقیق حاضر تعیین مهمترین عوامل تاثیرگذار نوآوری باز بر بخش سلامت است. یافته ها: بررسی ما نشان داد، تعامل بخش بهداشت و درمان در نوآوری باز، محدود است و لازم است تحقیقات بیشتری را با تمرکز بر چگونگی باز کردن نوآوری در مراقبت های بهداشتی انجام شود. نتیجه گیری: بحث نوآوری باز در اکثر زمینه ها انجام شده ولی متاسفانه در بخش سلامت وبهداشت تلاش زیادی نشده است. از آنجایی که دستیابی به ایده هایی که از افراد مختلف گرفته می شود کمک شایانی به پیشبرد اهداف سلامت می نماید، استفاده از نوآوری باز و ظرفیت های آن در حوزه سلامت و بهداشت ضروری است.

کلیدواژه ها:

نوآوری باز ، بهداشت و درمان ، خدمات ، نظام سلامت