مطالعه تاثیرکاربری‏های مختلف اراضی(مرتع، کشت دیم و کشت آبی) در ضریب فرسایش‏پذیری خاک

در دهه‏های اخیر افزایش جمعیت انسان بر روی کره‏زمین، نیاز به تولیدات کشاورزی و دامی به صورت هشدار‏دهنده‏ای افزایش یافته و موجب استفاده زیاد و غیر اصولی از منابع طبیعی از جمله آب و خاک، بدون توجه به قابلیت و توان تولید آنها و نهایتا موجب تخریب شدید آنها گردیده است. بسیاری از اراضی تحت پوشش طبیعی (جنگل و مرتع) به اراضی زراعی تبدیل شده‏اند که این تغییر کاربری می‏تواند بر خصوصیات موثر بر فرسایش پذیری خاک اثر بگذارد. در این تحقیق با استفاده از نموگراف ویشمایر ومعادله مربوطه،وضعیت فرسایش پذیری خاک های منطقه زیدشت استان البرز تحت کاربری های متفاوت تعیین گردید و اثرات کاربری اراضی بر فرسایش پذیری خاک مورد ارزیابی قرار گرفت. ابتدا واحدهای کاربری اراضی شامل مرتع،کشت دیم،کشت آبی انتخاب و نمونه های خاک با سه تکرار جمع آوری گردید. نمونه های دست نخورده جهت اندازه گیری ماده آلی، تعیین منحنی دانه بندی و بافت خاک و نمونه های دست نخورده جهت انداره گیری وزن مخصوص ظاهری مورد استفاده قرار گرفتند. کلاس ساختمان خاک در منطقه تعیین شد. مقدار نفوذپذیری خاک توسط استوانه های مضاعف با دو تکرار تعیین گردید.با استفاده از داده های کسب شده ضریب فرسایش پذیری نمونه های خاک با استفاده از رابطه ویشمایر محاسبه گردید. پس از تجزیه و تحلیل داده‏ها نتایج حاکی از آن است که میزان فرسایش پذیری در اراضی بازراعت آبی بیشتر از اراضی زراعت دیم و مرتع است همچنین میزان فرسایش پذیری در اراضی دیم بیشتر از مرتع است.

کلیدواژه ها:

فرسایش پذیری خاک ، کاربری اراضی ، منطقه زیدشت