ارزیابی ارتقای تردد عمومی در سطح شهر شیراز بر رویکرد شهرگرایی با تاکید بر خطوط مترو شهری

هرچند که وظیفه و رکن اصلی سیستم حمل و نقل آسان سازی درآمد و شدهای شهری و دسترسی مطلوب به خدمات و امکانات شهری است، اما تغییرات سریع در عملکردهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی شهرها، تنش بین بازیگران و منافع مختلف را افزایش داده است که خواستار رویکردهای جدید برای برنامه ریزی شهری و شیوه های طراحی شهری بالاخص از سوی شهرداری ها هستند. علاوه بر این، روند دموکراتیزه شدن، همراه با افزاش قدرت جامعه مدنی و دسترسی به اطلاعات، شهرداری مجبور کرده است که نسبت به خواسته های شهروندان پاسخگو باشند. در این میان حمل و نقل عمومی شهری یکی از آوردگاه های اجتماعی مهم در میان عرصه های عمومی شهری است آنچه که در این تحقیق در مورد تبیین مفهوم شهرگرایی و شاخص های آن مدنظر قرارگرفته است آرا و دیدگاه های صاحب نظرانی است که خصوصیات اجتناب ناپذیر و مهمی را در مورد تشکیل پایدار اجتماع انسانی در یک مکان یا شهر برای هر انسان در آن مکان یا شهروند در محیط شهری، به مثابه ی سرشت و طبیعت رسوخ شده در آنان تعریف می کنند. در این پژوهش با توجه به پیشینه و دیدگاه های صاحب نظران، مولفه های شهرگرایی و گرایش به حمل و نقل عمومی شهری ارائه شده است. سپس در تعریف عملیاتی از مولفه ها، پرسشنامه ای 384 نفری در طول یک هفته در بین نمونه آماری که به کمک فرمول کوکران بدست آمده است، توزیع گردید. پس از تحلیل و بررسی داده ها به کمک روش همبستگی پیرسون به این نتیجه رسیده شد که رابطه ی معناداری بین برخی مولفه های شهرگرایی و عوامل تسهیل پذیرش همگانی حمل و نقل عمومی شهری در شیراز وجود دارد.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، تردد عمومی ، مدیریت شهری ، خطوط مترو ، شهرداری شیراز