مطالعه عددی اندرکنش گسل نرمال با پی های سطحی

در هنگام وقوع زلزله، در اثر جابجایی تفاضلی طرفین گسل، سطح زمین دچار گسیختگی شده و به سازه های سطحی و زیرسطحی در مجاورت گسل خسارات جدی وارد می شود. بررسی زلزله های گذشته مانند زلزله های ترکیه و تایوان در سال 1999 نشان می دهد که با اجتناب از ساخت و ساز در پهنه گسل نمی توان به طور کامل سازه ها را از تهدیدات ناشی از گسلش سطحی در امان داشت. بنابراین به منظور طراحی موثر جهت کاهش خطرات گسلش سطحی بر سازه ها، ضروری است مکانیزم اندرکنش بین سازه ها و گسل مورد ارزیابی قرار گیرد. در این تحقیق پس از صحت سنجی مدلسازی عددی المان محدود آباکوس با نتایج مدل فیزیکی، به مطالعه اندرکنش گسل نرمال با پی های سطحی پرداخته می شود. تاثیر پارامترهای مختلف مانند موقعیت پی نسبت به رخنمون گسل، فشار سربار و زاویه شیب گسل بر اندرکنش گسل و پی بررسی می گردد. نتایج نشان می دهد افزایش فشار سربار پی باعث انحراف بیشتر مسیر گسیختگی ناشی از گسلش در گسل نرمال می شود. موقعیت پی نسبت به رخنمون گسل، تاثیر زیادی بر اندرکنش گسل نرمال و پی سطحی و میزان دوران پی دارد. مقایسه نتایج عددی بیانگر این است که میزان تغییر مکان سطحی در حالت گسل با زاویه 45 درجه نسبت به حالت 60 درجه بیشتر است.

کلیدواژه ها:

گسل نرمال ، پی سطحی ، اندرکنش ، مدلسازی عددی