بررسی جایگاه فلسفهی پدیدارشناسی در معماری و نمود آن بر طراحی موزه معاصر در ایران (مطالعه موردی: طراحی موزه معاصر در تبریز)

معماری با حوزه های مختلفی در تعامل است، از آن ها تاثیر میگیرد و بر آن ها تاثیر میگذارد. پدیدار شناسی اساسا بحثی فلسفی است که در پی آشکارگی و هویدایی بی واسطه ی پدیدارها بر آگاهی ما است و از فیلسوفان بزرگی چون هوسرل, هایدگر, مرلوپنتی و باشالر شرح و بحث یافته است, اما دامنه ی نفوذ و تاثیر آن هرگز بر فلسفه محدود نگردیده است, بلکه عرصه های مختلف دانش و هنر از دین و جامعه شناسی گرفته تا نقد هنری را در برگرفته است. در این میان معماری و شهرسازی جایگاه ویژه ای دارد. همزمان با تفکر فرانو گرایی که در آن نظریه پردازان معماری و معماران در پی بازخوانی انتقادی معماران مدرن بوده اند, پدیدار شناسی فلسفی توانست نقطه عزیمت مطمئنی را برای آنان فراهم آورد و افقی نو به روی درک و دریافت معماری و محیط بگشاید. این مقاله در پی آن است که با مطالعه ی متون اصلی پدیدارشناسان فلسفی و معماری, وضعیت پدیدار شناسی معماری و محیط را مورد توجه قرار دهد. در این راستا ابتدا پدیدارشناسی فلسفی که نقطه ی عظیمت پدیدار شناسان معماری بوده مورد بررسی قرار گرفته و با اشاره به تفاوت قرایت های پدیدارشناسان نشان داده می شود که چگونه هر یک برحسب اهداف و دغدغه های خاص خود تلقی متمایزی از قابلیت ها و اهداف پدیدارشناسی دارندهمچنین به بررسی رابطهی معماری با نظریه، تاریخ، ادبیات، فلسفه و جایگاه پدیدار شناسی در معماری پرداختیم و جایگاه اندیشه های پدیدار شناختی را به عنوان روش پژوهش کیفی در مطالعات معماری، تجربهی زیباشناختی و معنا در معماری و همینطور مبانی اندیشه ای معماری معاصر موزه ها بررسی کرده و در نهایت به بررسی تئوری طراحی موزه ی معاصر در تبریز پرداخته ایم.

کلیدواژه ها:

فلسفه ، پدیدارشناسی ، هنر و معماری ، معماری معاصر ، طراحی ، موزه