بررسی عوامل مؤثر در پذیرش یکپارچه سازی اراضی شالیکاران استان مازندران

زمین و اندازه ی آن بعنوان یکی از مهمترین عوامل تولید در بخش کشاورزی حائز اهمیت است و کشاورزی با واحدهای بهره برداری کوچک دهقانی قادر به تأمین حداقل مواد غذایی مورد نیاز جامعه نخواهد بود . پراکندگی و دوری قطعات زمین از جمله مسائل عمده ای است که شالیکاران استان مازندران با آن روبرو هستند . غیر کارآ بودن مدیریت مزرعه، عدم استفاده مؤثر از تکنولوژی و ماشین آلات کشاورزی، پایین بودن بهره وری عوامل تولید و غیره همگی به نوعی در ارتباط با پراکندگی اراضی هستند . از این رو، متخصصین برای رفع مشکلات و عوارض ناشی از پراکندگی اراضی، راه حل منطقی و قابل اجرای فرآیند یکپارچه سازی اراضی را که یک استراتژی بنیادی در ارتباط با اندازه ی زمین است، توصیه می کنند . هدف تحقیق حاضر تعیین عوامل مؤثر بر پذیرش یکپارچه سازی اراضی شالیزاری در استان مازندران با استفاده از برآورد مدل رگرسیونی لوجیت می باشد . نتایج نشان می دهد که متغیرهای سطح تحصیلات شالیکار، کیفیت اراضی شالیزاری، فاصله بین قطعات اراضی شالیزاری و برنامه های آموزشی ( تلاش های ترویجی ) مهمترین عوامل مؤثر بر پذیرش فرآیند یکپارچه سازی در اراضی شالیزاری استان مازندران می باشند و از نظر آماری در سطح یک درصد معنی داری هستند . همچنین، متغیرهای تعداد افراد خانوار و حمایت های اعتباری عوامل بعدی تأثیرگذار هستند که در سطح معنی داری 5 درصد بر پذیرش این فرآیند تأثیر داشتند

کلیدواژه ها:

فرآیند یکپارچه سازی اراضی ، پذیرش ، عوامل مؤثر ، برنج ، مازندران