بررسی دانش بومی در سازوکارهای دامداری روستاییان در حوزه آبخیز طالقان (زیر حوزه میراش_آرموت)

در این تحقیق که در منطقه طالقان زیر حوزه میراش- آرموت انجام گرفت سازوکارهای دامداری همچون بررسی تعداد دام، عرف ها و رسم های رایج در این زمینه و تعاونی های سنتی دامداری مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات آن با استفاده از مرکز آمار ایران و منابع کتابخانه ای و همچنین مصاحبه حضوری در روستاهای موجود در منطقه به دست آمد. نتایج به تفکیک روستا طبقه بندی شد. می توان بیان نمود که دامداری به عنوان یک رکن مهم از زندگی مردم روستا در گذشته دارای رسوم و عرف های زیادی بودهاست. امروزه به علت کاهش شدید دامداری سنتی بسیاری از این رسوم دیگر اجرا نمی شود و جز در ذهن کهنسالان ده جایگاه دیگری ندارد. از تعاونیهای سنتی دامداری در منطقه میتوان به واره ( تعاونی سنتی زنانه کهن ایران) اشاره نمود. تعداد دام در منطقه کاهش چشمگیری داشته است. همچنین اهمیت دانش بومی و استفاده از آن در طرح های منابع طبیعی حائز اهمیت است. بی توجهی به دانش بومی در کارهای اجرایی از سوی مسئولین، نتایجی جز عدم رغبت مردم در ماندگاری در روستاها، نارضایتی از طرح های منابع طبیعی و عدم همکاری با سازمان های اجرایی، عدم موفقیت طرح ها و به تبع آن بحران اجتماعی و اقتصادی در میان روستاییان نیست.

کلیدواژه ها:

تعاونی های سنتی دامداری ، دانش بومی ، تعداد دام ، طالقان