بررسی معماری بومی در مناطق سردسیر با رویکرد معماری پایدار (نمونه موردی خانه پوستی زاده شهر همدان)

با قدری تامل در تعریف معماری بومی به این پی میبریم که معماری بومی در اصل رسیدن به معماری پایدار است و یکی ازمهم ترین آموزه های مطروحه در انگاره پایداری توجه به گذشته و معماری بومی است. امروزه بنظر می رسد که توسعه پایدار و مفاهیم آن به خوبی با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و می تواند بعنوان عاملی موثر جهت تحقق اهداف پایداری مطرح شود. ما می توانیم با در نظر گرفتن الگوهای طراحی پروژه های پایدار و تحلیل و بررسی ساختمان های بومی هر منطقه و طراحی با توجه به این دو امر مهم در ارتقا کیفیت زندگی انسانهای آینده و حفاظت منابع و حامل های انرژی نقش مهمی را ایفا کنیم. با این نگرش در مقاله حاضر خانه پوستی زاده در شهر همدان را، بعنوان نمونه ای از الگوهای همساز با اقلیم در منطقه کوهستانی و سردسیر ایران مورد بررسی قرار داده و با مروری بر مفهوم پایداری و معماری پایدار، پس از بیان نیازهای اقلیمی روستای مذکور، ویژگی های بومی ساخت و ساز در این بلوک را استخراج و دسته بندی می کنیم. از اهداف این مقاله دستیابی به راهکارهایی در جهت کاهش اتلاف حرارت در ساختمانهای مسکونی و آپارتمانی و بهره گیری از انرژی گرمایی خورشید در زمستان و استفاده از روشهای متعدد در زمینه استفاده از انرژی خورشیدی به صورت غیرفعال می باشد. دستیابی به رموز پایدار و ماندگاری در این نمونه، می تواند بعنوان الگویی موفق در معماری اقلیم سرد و کوهستانی کشورمان به کار گرفته شود.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، الگوهای طراحی ، مناطق سردسیر ، اتلاف انرژی