سنجش میزان آسیب پذیری بافت های فرسوده شهری با رویکرد مدیریت بحران(نمونه موردی بافت فرسوده لب آب )

بافتهای فرسوده شهری دارای مشکلات متعددی در زمینه های کالبدی، محیطی، اجتماعی و اقتصادی هستند، که زندگی ساکنان در این گونه بافت ها را با مشکل روروبه ساخته است. بر اساس بررسی های انجام شده، حدود درصد 90 جمعیت کشور در معرض خطر های ناشی از وقوع زلزله هستند. از این رو، بافت های فرسوده به علت مشکلات موجود از آسیب پذیری بالایی در صورت وقوع زلزله برخوردارند. با وجود این ، در تهیه طرح های بهسازی بافت های فرسوده و سایر طرحهای شهری، از نظریه های مدیریت بحران زلزله در خصوص راهکارهای کاهش آسیب پذیری شهر در برابر زلزله استفاده نمی شود . راهکارهایی که مدیریت بحران زلزله به منظور کاهش آسیب پذیری بافت های شهری ارایه می دهد، در ارتباط با زمینه هایی است که در نظام شهرسازی و مخصوصا برنامه ریزی بهسازی بافتهای فرسوده، بررسی می شود . زمینه هایی که به طور مشترک میان برنامه ریزی بهسازی و مدیریت بحران زلزله مورد توجه است، در چهار محور کاربری زمین، دسترسی، تراکم و فضای باز است. هدف این مقاله، بهسازی بافت های فرسوده شهری با بررسی راهکارهای مشترک میان دو رویکرد برنامه ریزی بهسازی و مدیریت بحران زلزله است؛ تا از این طریق بتوان با تلفیق این دو رویکرد ضمن افزایش کیفیت زندگی در بافتهای فرسوده، میزان آسیب پذیری آنها را در مقابل بحران زلزله کاهش داد. بدین منظور محله لب آب شیراز که یکی از محله های واقع در بافت فرسوده شهر است، به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است. نوع تحقیق به صورت توصیفی، تحلیلی و پیمایشی است که در تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های AHP و SWOT استفاده شده است. نتیجه های به دست آمده از تحقیق نشان می دهد که محله لب آب از آسیب پذیری بالایی در زمینه های مختلف در برابر وقوع زلزله برخوردار است و با وجود اشتراک هایی که میان دو رویکرد برقرار است، در ارتباط با برخی از زمینه ها تفاوت ها و تناقض هایی مشاهده می شود. استفاده از راهکارهایی که به صورت متعادل، هم در شرایط عادی رفاه ساکنان را در نظر گیرد، و هم به شرایط بحرانی نظر داشته باشد، معقولانه به نظر می رسد

کلیدواژه ها:

بهسازی ، مدیریت بحران ، زلزله ، بحران ، بافت فرسوده ، شیراز ، محله لب آب