طراحی فضای گمشده زیر پل های شهری با بکارگیری شاخصه های مکان سازی (نمونه موردی پل آذرآبادی تبریز)

فضاهای شهری تحت تاثیر دگرگونی های دوره مدرنیسم تغییر شکل و نقش ظاهری و درونی شدیدی را متحمل شدند و بدون توجه به زمینه های کالبدی ، فرهنگی و اجتماعی شکل گرفتند که در نتیجه آن فضاهای بی شکل ، راکد و نامکان های رها شده در شهرها گسترش یافتند . این فضاها زمین های بلااستفاده پیرامون لبه ی بزرگراه ها، زیرگذرها و روگذرهایی هستند که طراحان به نگهداری و استفاده از آنها کمتر توجه نشان می دهند. عدم مطلوبیت فضایی و بی هویتی و فقدان فضاهای شهری پاسخگو از جمله عواملی هستند که توجه به مکان سازی را در چنین فضاهایی حایز اهمیت می کند. بنابراین شناخت فضاهای عمومی گمشده می تواند پتانسیل های طراحی مناسبی را در اختیار کارشناسان و طراحان مرتبط قرار دهد. لذا کارشناسان طراحی شهری، منظر شهری و معماری، از طریق شناخت نیازهای شهر و شهروندانش می توانند فضاهای عمومی رها شده و مرده یک شهر را به فضاهای شهری سرزنده ای تبدیل کنند ؛که با داشتن یک منظرشهری مطلوب، به پیروی از آن، سیمای شهری ماندگارتری به وجود آورند. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و گردآوری داده ها در این پژوهش بر اساس مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و برداشت های میدانی (مشاهده و تحلیل) انجام شده است. این پژوهش در صدد است پس از بیان تعاریف و مبانی نظری مطرح در زمینه فضاهای گمشده و مکان سازی ، به عنوان مطالعه موردی به بررسی فضای زیر پل آذرآبادی تبریز بپردازد و با بهره گیری از 4 مولفه اساسی رویکرد مکان سازی ، شناخت و تحلیل این فضای رهاشده صورت گرفته و بر اساس معیار های کیفی مطرح شده برای فضاهای شهری مطلوب و چارچوب های شکل گرفته در این رابطه، راهکارهای جهت دهنده برای فضای زیر پل را جستجو کند. در نهایت با استفاده از قوانین مکان سازی، طرح پیشنهادی ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

فضاهای گمشده ، طراحی زیر پل های شهری ، مکان سازی ، پل آذرآبادی تبریز