کاربرد مصالح بومی در طراحی و ساخت بناهای سبک با رویکرد بایونیک (در منطقه سیستان و بلوچستان)

دیرزمانی است که ارزش های کهن معماری این م رزو بوم به طورکلی دستخوش فراموشی شده است، اما روستاهایی که نمونه غنی از فرهنگ معماری گذشته است و شیوه های معیشت و سنت سکونت و هنر بومی را حفظ کرده اند هنوز یافت میشود که می توانند در برنامه ریزی و ساماندهی معماری شهرها و روستاهای امروزی راهنمای طراحان با شد. کاهش فشار صنعت ساختمان بر طبیعت نیازمند معرفی روش های سخت و مصالحی ارزان، در دسترس و همساز با طبیعت به عنوان جایگزین هایی قابل قبول برای مصالح موجود است . ناهماهنگ بودن با بوم و محل مورد نظر اثرات سوء بر طبیعت داشته و موجب از بین رفتن هویت و کیفیت فضاها ی بومی میگردند . مقاله حاضر با رویکردی خاص تاثیر تکنولوژی های بوم محور و سنتی را در شکل گیری معماری بایونیک مورد بررسی قرار می دهد . روش جمع آوری اطلاعات آن به صورت کتابخانه ای و میدانی بوده و روش تحقیق آن توصیفی تحلیلی است. طبق بررسی های انجا م شده تلاش این است که به شرح فناوری های بومی استفاده شده در ساخت وسازهای سنتی پرداخته، لزوم توجه بیشتر به این مقوله در تعیین معیارها و تکنولوژی بومی را مورد تایید قرار داده و ب ه تاثیرات مثبت آن اشاره گردد . نخست به دستیابی دانش بومی که می توان مصالح محلی و بومی را با روش های نوین به کار گرفت تا هم سنت ساخت وساز بومی زنده نگه داشته شود و هم هزینه ها تا حد زیادی متعادل گردد، پرداخته میشود. سپس به اینکه استفاده از مصالح بومی این مزیت مهم را داراست که به اقتصاد منطقه کمک می کند و قابل الاجرا توسط کارگران محلی است که خود منجر به ایجاد شغل میگردد اشاره خواهد شد. نتایج تحقیق نشان میدهد بر اساس مطالعات انجام شده و با شناخت جنبه های گوناگون استفاده از حصیر در ساخت و نمونه های موفق ساخته شده در این زمینه و داشتن مزایایی چون سبکی، ارزانی و قابل دسترس بودن، استفاده از این تکنولوژی را می توان به عنوان گونه ای از تکنولوژی های ساخت با مصالح طبیعی سازگار با محیط زیست، معرفی کرد.

کلیدواژه ها:

مصالح بومی ، طراحی و ساخت ، بناهای سبک ، بایونیک ، سیستان و بلوچستان