بیابانزایی و راهکارهای مبارزه با شوری و خشکی با هدف توسعه پایدار

مناطق خشک و بیابانی یکی از اکوسیستم های بسیار حساس موجود در طبیعت می باشد، که عوامل محدود کننده حاکم بر این مناطقباعث ایجاد شرایط خاص زیست محیطی در آن شده و باعث کمی تنوع گیاهی در این مناطق می گردد. در حال حاضر بیش از 500 میلیوننفر یا 8 درصد جمعیت جهانی در بیابان ها و یا در حواشی آن زندگی می کنند. در حال حاضر، بیابانزایی گریبانگر بسیاری از کشورهایجهان از جمله کشورهای در حال توسعه است. این مشکل نه تنها در نواحی خشک و نیمه خشک، بلکه در بخش هایی از مناطق نیمهمرطوب نیز دیده میشود. بیابانزایی مشتمل بر فرآیند هایی است، که هم زائیده عوامل طبیعی اند و هم به عملکرد نادرست انسان برمی-گردد و طبق تعریف عبارت است، از کاهش استعداد اراضی در اثر یک یا ترکیبی از فرآیندها، از قبیل فرسایش بادی، فرسایش آبی، تخریبپوشش گیاهی، تخریب منابع آب، ماندابی شدن، شورشدن و قلیایی شدن خاک و غیره که عوامل محیطی یا انسانی آنرا شدت میدهد. دراین میان، عوامل انسانی در پدیدار شدن پدیده بیابانزایی (خشکی و شوری) نقش اساسی و کلیدی دارند و موجب تسریع و افزایش سرعتبیابانزایی می شوند. از جمله راهکارهای مبارزه با شوری و خشکی، میتوان به اصلاح و آبشویی خاک، روشهای مناسب آبیاری و احیایبیولوژیک، تعادل دام و مرتع، آگاهی مردمی و حفاظت از منابع طبیعی را نام برد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، شوری و خشکی ، بیابان و بیابانزدایی