بررسی نرخ لرزه خیزی و تنش کولمب مربوط به زمین لرزه 10 می 1997 (Mw=7/2) زیرکوه- قاینات

زمین لرزه ها می توانند با یکدیگر برهمکنش داشته باشند و این موضوع می تواند منجر به توالی زمین لرزه ها، خوشه بندی و رخداد پس لرزه ها گردد. یکی از معیارهای برهمکنش که مربوط به درک عمیق از رخداد زمین لرزه و توصیف بهتری از خطرات احتمالی می باشد، انتقال تنش کولمب است. وقوع زمین لرزه 10 می 1997 7/2 در شرق ایران ما را برآن داشت تا این تیوری را برای این ناحیه از پهنه لوت مورد ارزیابی قرار دهیم. بر اثر این رخداد، 126 کیلومتر گسیختگی بوجود آمد که بزرگترین گسیختگی سطحی همزمان با زلزله در فلات ایران می باشد. به منظور بررسی اثر تنش ایجادشده در اثر این رخداد، تغییرات تنش حاصل از آن بر روی صفحه گسلی با استفاده از نرم افزار Coulomb 3.4 محاسبه شد که نتایج حاکی از افزایش تنش در بخش های شمالی و جنوبی گسل بوده است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که این زمین لرزه باعث افزایش تنش در قسمت هایی از امتداد شمالی گسل آبیز بر روی شاخه ی گسلی جبار و در بخش های جنوبی موجب افزایش تنش بر روی گسل های آواز، دستگرد، آبگرم و حتی گزیک شده است. تغییرات تنش کولمب حاصل از این زمین لرزه و پراکندگی بیشتر زمین لرزه های بعد از آن نشان می دهد که بخش های جنوبی این گسل از لحاظ لرزه خیزی خطرناک تر بوده و به عنوان کاندید زمین لرزه های آتی معرفی می گردد.

کلیدواژه ها:

توالی زمین لرزه ها ، اثرات برانگیختگی ، تغییرات تنش کولمب ، گسل آبیز ، بلوک لوت