نقش دنیا پرستی در تحمیل صلح بر امام حسن (علیه السلام)

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش دنیاپرستی در تحمیل صلح بر امام حسن (علیه السلام) نگاشته شده است. یکی از اصول مهم در اسلام، حفظ و ایجاد صلح و آرامش است که تامین آن از اهداف و وظایف مهم پیشوایان دین، در حکومت اسلامی محسوب می شود. یکى از رویدادهاى بزرگ تاریخ صدر اسلام که پیرامون پدیداری آن همیشه پرسش هایی مطرح بوده، صلح امام حسن مجتبی (علیه السلام) با معاویه می باشد. دنیاگرایی دو گروه؛ دشمن، سپاهیان و یاران امام در پدیداری صلح امام حسن (علیه السلام) نقش ایفا نمودند. از اینرو، مسئله اصلی و محورى این تحقیق واکاوی نقش دنیاپرستی در پدیداری این صلح است. از اهم نتایج این نوشته، این است که برای ایجاد صلح پایدار در جامعه باید از بغی و تجاوز گروه های تفرقه انداز جلوگیری شود. نزاع ابتدائی امام با معاویه، حرکتی برای زدودن موانع صلح پایدار در جامعه اسلامی بود؛ اما امام پس از یاس از این امر، بر مبنای اصول اخلاقی و نگرش آخرتگرایانه خویش نسبت به حفظ اسلام و تشیع، به صلح با معاویه مبادرت ورزیدند. دیگر اینکه ایشان خواستند در سایه پذیرش این صلح، حداقل ایمنی و آرامش نسبی از خطرات معاویه حاصل شود؛ زیرا وجود صلح که مولد امنیت و آرامش است؛ باعث می شود زمینه رشد و کمال برای جامعه حاصل گردد. روش این، تحقیق توصیفی تحلیلی بوده و ابزار گرد آوری اطلاعات، به صورت کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

صلح ، پدیداری ، امام حسن (علیه السلام) ، دنیاپرستی ، آخرت گرایی