برنامه ریزی شهری براساس رویکرد توسعه حمل و نقل همگانی (TOD)

به کارگیری سیستم های سریع حمل و نقل عمومی در جهان به سرعت در حال رشد است؛ زیرا این سیستم ها باعثافزایش سرعت و کاهش ازدحام و راه بندان در شبکه معابر شهری می شوند و از بار معضلات ترافیکی روزافزونشهرهای بزرگ می کاهند. انتخاب مسیر برای چنین سیستم هایی به طور قطع تاثیر زیادی بر کارکرد آنها از لحاظسرعت، کاهش تاخیر و افزایش ظرفیت خواهد داشت. توسعه ی حمل و نقل همگانی محور به عنوان یکی از بارزتریناشکال رشد هوشمند، پادزهری در مقابل تراکم ترافیک، انزواگرایی و پراکنده گرایی موجود در جوامع حومه -ای، کمبود مسکن استطاعت پذیر وکاهش سرمایه گذاری ها در نواحی شهری مطرح می شود. راهبردهای توسعهحمل و نقل همگانی برای توسعه ی شهری می تواند یک شکل شهری پایدار را به دست دهد. همچنین تحت شرایطمناسب می تواند به عنوان یک مزیت برای جوامع محلی به حساب آید، به ویژه زمانی که با مشارکت همگانیفعال همراه شود. به طور کلی می توان بیان داشت که این الگو باید پیاده روی، استفاده از دوچرخه و حمل و نقلعمومی، ایجاد کاربری های متنوع در مجاورت سیستم های حمل ونقل عمومی را تشویق کند و منجر به کاهش استفادهاز اتومبیل شخصی و در نتیجه به کاهش ترافیک معابر شهری شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، توسعه مبتنی حمل و نقل همگانی ، کاهش ترافیک ، شهر تهران