اثر قارچ میکوریز - آربسکولار و تنش خشکی بر رشد، روابط آبی، تجمع پرولین و قندهای محلول در نهال های دو رقم پایه ای پسته اهلی (Pistacia vera L.)

به منظور بررسی اثر دو گونه قارچ میکوریز (G. intraradices Glomus mosseae) بر روی جنبه های مختلف رشد دو رقم پسته ( بادامی ریز زرند و قزوینی ) در شرایط تنش خشکی ، آزمایش گلخانه ای با سه فاکتور شامل سه سطح میکوریز ( بدون میکوریز به عنوان شاهد، G. Mosseae و G. intraradices )، چهار سطح تنش خشکی ( آبیاری براساس 100 درصد ظرفیت مزرعه به عنوان شاهد، 75، 50 و 25 درصد ظرفیت مزرعه ) و دو رقم پسته (بادامی ریز زرند و قزوینی ) با سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. نتایج نشان داد که سه ماه پس از آغاز تیمارهای خشکی، خصوصیات رویشی مانند ارتفاع و قطر ساقه، سطح برگ، وزن خشک برگ، ساقه و ریشه با افزایش خشکی به طور معنی داری کاهش یافتند. روابط آبی تمام گیاهان از جمله محتوای نسبی آب برگ و کارایی استفاده از آب در اثر خشکی به شدت تحت تأثیر قرار گرفت و کاهش یافت. در پاسخ به تنش خشکی، فرآیندهای تنظیم کننده اسمزی در گیاهان پسته فعال شد و میزان پرولین و قندهای محلول در برگ گیاهان افزایش یافت. کاربرد میکوریز به طور قابل ملاحظه ای رشد رویشی گیاهان را در شرایط خشکی افزایش داد، به طوری که G. mosseae و G. intraradices به ترتیب 100 و 72 درصد ارتفاع را نسبت به شاهد افزایش دادند. روابط آبی گیاهان دارای میکوریز در مقایسه با گیاهان بدون میکوریز بهبود یافت. همچنین، نتایج نشان داد که غلظت پرولین و قندهای محلول در برگ گیاهان میکوریزدار کمتر و در ریشه بیشتر از گیاهان بدون میکوریز بود.

کلیدواژه ها:

پسته ، میکوریز ، تنش خشکی ، پرولین ، قندهای محلول