تحلیل حق رفاه و تامین اجتماعی در ایران

حق رفاه یکی از مهم ترین و بنیادی ترین شاخص حقوق بشر و در زمره حقوق اجتماعی و به اصطلاح نسل دوم حقوق بشر است که در بسیاری از اسناد بین المللی و منطقه ای مورد تاکید قرار گرفته است. تامین اجتماعی از جمله حقوق اساسی شهروندی است که در قالب برنامه های تامین اجتماعی و خدمات عمومی رفاهی عمدتا توسط دولت ها و یا سازمانهایی که از سوی دولتها پدید آمده اند تادیه می گردند . اصول حاکم بر رفاه عبارتند از: فراگیر بودن، غیرقابل تفکیک بودن، پاسخگویی دولتها و عدم تبعیض. روشی که برای اداره امور نظام تامین اجتماعی (یا نظام های تامین اجتماعی) در نظر گرفته می شود، به هر شکلی که باشد، در هر صورت دولت مسئولیت کلی دارد تا نهادها و دستگاه هایی که این وظیفه را بر عهده دارند، حمایت های مقرر در مقاوله نامه ها را به درستی رعایت کنند و برقراری آنها را در مورد افراد مورد حمایت تضمین نمایند. حق برخورداری از رفاه و زندگی شایسته و تامین اجتماعی و حمایت های لازم از کودکان و زنان مطابق با اعلامیه جهانی حقوق بشر، مقاوله نامه ها، توصیه نامه و میثاق ها، از جمله حق هایی هستند که انسان به صرف انسان بودنش مستحق آن می باشند و هیچ یک از عوامل دیگر از جمله نژاد، فرهنگ، جنسیت و ... نمی تواند بهانه به دست دولتها دهد تا از اجرا و اعمال آن خودداری نمایند. دولت در خصوص حق رفاه و تامین اجتماعی تعهد به وسیله دارد ولیکن موظف و مکلف است آن را به رسمیت بشناسد و سیاست گذاری ها و قوانین لازم را جهت تحقق آن پیش بینی نماید. دولت ها مکلفند هزینه های مربوط به حق رفاه و تامین اجتماعی را به طور کامل به عنوان یک حق انسانی، لحاظ نمایند نه اینکه برای افراد قدر السهم پرداخت در نظر بگیرند.

کلیدواژه ها:

رفاه ، حقوق بشر ، تامین اجتماعی ، حق بنیادین