نقش خودکنترلی در اثربخشی اخلاق کاری بر اشتراک دانش کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مدیریت ارزشهای اخلاقی در محیط کار، موجب مشروعیت اقدامات مدیریتی می شود، انسجام و تعادل فرهنگی را باعث می شود و ضمن تقویت خودکنترلی کارکنان، بستر فرهنگی را برای تقویت تجربه و دانش کارکنان مهیا می سازد. موضوع تحقیق، بررسی تاثیر اخلاق حرفه ای کارکنان بر اشتراک دانش با میانجیگری خودکنترلی بوده است. جامعه آماری تحقیق، شامل کلیه کارکنان دانشگاه علوم پزشکی مشهد در پنج طبقه؛ سازمان مرکزی و معاونت ها، مراکز بهداشتی، شبکه بهداشت ها، بیمارستانها و دانشکده ها بوده است. پرسشنامه های جمع آوری شده، پس از حذف موارد ناقص و مخدوش، به تعداد 225 نسخه در تجزیه و تحلیل شرکت داده شدند. در سنجش متغیرهای اصلی تحقیق، از ابزار پرسشنامه با مدلهای اخلاق حرفه ای قاسم زاده و همکاران((1393، اشتراک دانش چانگ و همکاران((2013 و خودکنترلی تانجی و همکاران((2004، استفاده شد. در تحلیل آمار توصیفی جمعیت شناسی از نرم افزار SPSS و در تحلیل آمار استنباطی از نرم افزار PLS با روش مدلیابی معادلات ساختاری استفاده شد. مدل برازش داده شده، معناداری آن و میزان اثر هر سازه بر متغیر وابسته خود را مورد بررسی قرار داده است. نتایج تحلیل اطلاعات، معناداری اثر متغیرها بر یکدیگر را با شدت متفاوت، حکایت کرده است؛ به طوری که ضریب آماره T برآورد شده در اثر اخلاق حرفه ای کارکنان بر اشتراک دانش برابر 0/543 نتیجه شده است و اینکه خودکنترلی کارکنان، اثر اخلاق حرفه ای کارکنان بر ابعاد اشتراک دانش را میانجی گری نکرده؛ اما اثر اخلاق حرفه ای کارکنان بر اشتراک دانش را به خوبی میانجیگری کرده است.

کلیدواژه ها:

ارزش های اخلاقی ، اخلاق حرفه ای ، اشتراک دانش و خودکنترلی