کشاورزی ارگانیک رویکردی نوین در دستیابی به توسعه پایدار

با افزایش روز افزون جمعیت و نیازهای فراوان آن از جمله غذا، کشاورزی به روش های ابتدایی وس نتی با بازدهی کم، دیگر جوابگوی این نیازها نیست و این عامل موجب گسترش تولیدات کشاورزی و تاثیرات سوء بر خاک و منابع پایه شده است. کشاورزی ارگانیک در کشور های گوناگون با نام های مختلف شناخته می شود که 16 نام برای آن از جمله کشاورزی بیولوژیک، کشاورزی پایدار و کشاورزی زاینده ذکر شده است اجرای کشاورزی پایدار منجر به سود بخی اقتصادی و اجتماعی و موجب توسعه پایدار در بخش کشاورزی می شود و این در حالیا ست که الگوهای کشاورزی متداول خسارت های جبران ناپذیری به منابع زیستی کشور وارد کرده است به هر حال کشاورزی کلاسیک نه تنها محیط زیست را نادیده گرفته است بلکه درک کشاورزان را نیز در ارتباط با حفاظت منابع نادیده انگاشته است. در صورتی که کشاورزان نه تنها مجری نهایی هر نوع تصمیمی دررابطه با منابع هستند بلکه آنها خود مبتکر برخی از راهبردهای حفاظت کننده منابع از قبیل کشت یا روش تناوب زراعی و یا استفاده از حداقل نهادها می باشند هدف کشاورزی ارگانیک افزایش راندمان تولید محصول با شرط حفاظت از حاصل خیزی خاک و با کمترین تکیه بر استفاده از مواد شیمیایی می باشد هر نام کشاورزی بر اساس یک ایدئولوژی و هدف خاصی مطرح گردیده است که در جای خود دارای ارزش و اعتبار خاصی است اما گاهی شیوه های افراطی و یک جانبه نگرانه باعث عدم پیشرفت و تکامل آنها گردیده است و بر اشکالات آنها سرپوش نهاده است از آنجایی که کشاورزی پایدار شکل کامل شده ای از نظام های کشاورزی پیش از خود می باشد در این مقاله بر اساس مطالعات صورت گرفته در مقالات و کتب مرتبط با مضووع و استفاده از اینترنت و سایت های معتبر علمی سعی بر آن دارد تا ضمن بررسی موضوع انواع نظام های کشاورزی به بیان کامل مسئله و نحوه دستیابی به توسعه پایدار در نظام کشاورزی بپردازد.

کلیدواژه ها:

کشاورزی ، ارگانیک ، حفاظت منابع ، توسعه پایدار ، منابع زیستی