بررسی تنوع ژنتیکی قابلیت انتقال مجدد آسیمیلات ها به دانه جو در شرایط تنش خشکی

توان بالقوه ذخیره سازی مواد فتوسنتزی در ساقه وکارایی انتقال آنها به دانه، دو صفت مؤثر در ثبات عملکرد در اقلیم هایی است که درآنها شرایط تنش خشکی در دوره پرشدن دانه غالب می باشد . این تحقیق به منظور بررسی قا بلیت انتقال مجدد آسیمیلات ها به دانه و ارتباط صفات فیزیومورفولوژیک و فنولوژیک آنها با انتقال مجدد آسیمیلات ها به عنوان یک معیار گزینش در جهت انتخاب ژنوتیپ های برتر جو انجام شد . در این تحقیق 22 ژنوتیپ و رقم جو در دو شرایط آبی و دیم در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفتند. درصد انتقال مجدد به ساقه و سنبله از طریق وزن خشک ساقه بدون برگ و غلاف برگ و نیز وزن خشک کاه سنبله 15 روز پس از گلدهی و در زمان رسیدگی محاسبه شد . پس از تجزیه آماری داده ها ژنوتیپ های برتراز نظر قابلیت انتقال مجدد آسیمیلات ها به دانه شناسایی شدند. ژنوتیپ شماره 13 از نظر توانایی انتقال مجدد، بعنوان مطلوب ترین ژنوتیپ شناخته شد که بهترین والد برای ایجاد نوترکیبی های برتراز نظر قابلیت انتقال مجدد می باشد. همچنین ژنوتیپ های شماره 3، 8 و 20 با داشتن قابلیت بیشتر در انتقال مجدد آسیمیلات ها به دانه و رقم سرارود 1 از نظر مقاومت به خشکی به عنوان والدین به منظور شرکت در برنامه های اصلاحی (دورگ گیری ) انتخاب گردیدند. میزان مشارکت ذخایر ساقه و سنبله در عملکرد دانه از حدود 5/23% در شرایط آبیاری تا حدود 47/56% در شرایط تنش به دست آمد.

کلیدواژه ها:

جو ، تنش خشکی ، انتقال مجدد ، ذخایر ساقه و خوشه و پرشدن دانه