اثر کند کننده رشد (کلرمکوات کلرید) بر عملکرد و اجزای عملکرد چهار رقم گندم در شرایط دیم

به منظور بررسی واکنش عملکرد و اجزای عملکرد چهار رقم گندم دیم (Triticum aestivum L) به سطوح متفاوت کود نیتروژن و کند کننده رشد (کلرمکوات کلرید)، پژوهشی مزرعه ای در سال زراعی 1386-1385 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز واقع درمنطقه باجگاه انجام شد. این آزمایش در قالب طرح آماری کرت های دو بارخرد شده (اسپیلیت پلات) بر پایه طرح بلو کهای کامل تصادفی با چهار تکرار و سه عامل (تیمار ارقام به عنوان عامل اصلی و سطوح مختلف نیتروژن به عنوان عامل فرعی و تیمار کلرمکوات کلرید به عنوان عامل فرعی) در کرت هایی به ابعاد 10×2 متر انجام شد. نتایج نشان داد که در بین ارقام از نظر عملکرد دانه و زیست توده تفاوت معنی داری وجود دارد . تیمار کلرمکوات و نیتروژن تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه داشتند و بیشترین عملکرد دانه ارقام از تیمار کلرمکوات وکاربرد 80 کیلو گرم نیتروژن در هکتار به دست آمد. اثر تیمار کلرمکوات و سطوح نیتروژن بر میانگین وزن هزار دانه معنی دار بود اثر کلرمکوات و نیترو ژن بر تعداد سنبله در متر مربع معنی دار بود . بیشترین میانگین تعداد دانه در سنبله از تیمار کلرمکوات و نیتروژن 80 کیلو گرم درهکتار به دست آمد . اثر کلرمکوات و تیمار شاهد نیتروژن بر تعداد سنبلک در سنبله و زیست توده معنی دار نبود ولی سطوح کود نیتروژن اثر معنی داری برتعداد سنبلک در سنبله گذاشت. اثر کلرمکوات و سطوح کود نیتروژن بر عملکرد زیست توده معنیدار بود، به طوریکه تیمار 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار دارای بیشترین میانگین عملکرد زیست توده بود . به نظر می رسد کاربرد کلرمکوات و مقدار 80 کیلوگرم کود نیتروژن خالص بتواند اثر بارزی در کاهش تنش خشکی انتهای فصل در گندم دیم داشته باشد.

کلیدواژه ها:

ارقام گندم دیم ، کلرمکوات کلرید ، نیتروژن و تنش خشکی