نقش کشاورزی ارگانیک، در جهت دستیابی به توسعه پایدار در کشور

امروزه رویکرد جهانی به سمت کشاورزی ارگانیک است. در این سیستم از کشاورزی که شاید برگرفته از کشاورزی سنتی باشد، سعی براین است تا از نهاده هایی که منشا شیمیایی دارند استفاده نشود، ودر کشور های مختلف به نام های گوناگون چون کشاورزی بیولوژیکی، کشاورزی پایدار و کشاورزی با مصرف کم مواد شیمیایی نامیده می شود. در این نوع از کشاورزی از نهاده های سنتز شده مانند کودهای شیمیایی، آفت کش ها، داروهای دامپزشکی، گیاهان اصلاح شده ژنتیکی،مواد نگهدارنده و مواد افزودنی استفاده نمی شود. کشاورزی ارگانیک مدیریت تولید مناسب است که باعث تقویت چرخه های زیستی و فعالیت بیولوژیکی خاک می شود. این نظریه تاکید دارد به جای نهاده های بیرونی از نهاده های داخل مرزعه استفاده شود. به نظر می رسد استفاده از این روش در کشور ما، یکی از راه های قرار گرفتن در مسیر رسیدن به توسعه پایدار می باشد. بدان مفهوم که با اداره و بهره برداری صحیح و کارا از منابع پایه و طبیعی برای دستیابی به الگوی مصرف بهینه، به طور مستمر و رضایت بخش نیاز نسل آینده نیز تامین شود، این امر به طور اعم از بخش دولتی و به طور اخص از روستاها باید شروع شود. درتحقیق حاضر ضمن تبیین جایگاه کشاورزی ارگانیک جهت دستیابی به توسعه پایدار در کشور به ارائه مهم ترین اولویت ها جهت دستیابی به این مهم پرداخته شده است . روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی می باشد.وروش گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای و اسنادی می باشد.

کلیدواژه ها:

کشاورزی ارگانیک ، کشت سنتی ، کودسبز ، توسعه پایدار ، روستاها