Agropyron desertorum تنوع وتمایز ژنتیکی جمعیتهای وحشیبوسیله مارکر پروتئینهای محلول

یکی از گرامینه های مهم مرتعی چند ساله برای ایجاد چراگاه و تولی د ( Agropyron desertorum) علف گندمی بیابانی علوفه خشک است. در این تحقیق الگوی پروتئینی 180 ژنوتیپ از 18 جمعیت علف گندمی بیابانی برای تعیین تنوع ژنت یکی تعداد 46 مشاهده گردید. اگرچه بسیاری از باندها در بسیاری از ،SDS-PAGE موجود مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس الگو جمعیتها وجود داشتند ولی میزان تراکم پروتئین برخی باندها در برخی جمعیتها کاملاً متفاوت بود. بطوریکه در 18 جمعیت علف گندمی بیابانی پنج الگوی پروتئینی کاملاً متفاوت شناسایی شد. تفاوت این الگوها بسیار دور از انتظار و بیش از تفاوتالگو پروتئینی بین جمعیتهای یک گونه بوده و ساختار جغرافیایی خاصی نیز نداشتند. بر اساس حضور و عدم حضور باندها جمعیتهای همدان و اردبیل، و همدان و بوئین زهرا، که بیشترین فاصله ژنتیکی را درمیان 18 چمعیت مورد مطالعه داشتندبرای ایجاد دورگی که از پتانسیل تنوع ژنتیکی بالایی برخوردار باشد برای دورگ گیری معرفی شدند. در حالیکه بر اساس الگو پروتئینی حاصل از میزان رنگ باندها، تلاقی دو بدو بین جمعیتهای پنج فرم مشاهده شده برای دور گگیری معرفی شدند. این نتایج نشان می دهند که در برنامه های اصلاحی علف گندمی بیابانی می بایست تنوع ژنتیکی ارقام علف گندمی بیابانی بوس یله استفاده از والدین مختلف افزایش یابد. افزایش اساس ژنتیک ی برا ی اصلاح علف گندمی بیابانی م ی تواند بوس یله کاربر دسیستماتیکی ژرم پلاسم که الگو پروتئینی متفاوتی داشته و ویژگی های کمی بهتری دارند حاصل شود.

کلیدواژه ها:

(SDS-PAGE) تنوع ژنتیکی ، الکتروفورز ، Agropyron desertorum ، علف گندمی بیابانی