نحوه تصمیم گیری درمورد ترمیم بتن بعد از آتش سوزی (مطالعه موردی: سازه آبگیر نیروگاه تلمبه ذخیره ای ایلام)

پس از بررسی عوامل مؤثر در آتش سوزی سازه های بتنی (مخصوصا بتن حجیم) و نیز تمیزکاری اولیه سطوح بتنی که در معرض آتش سوزی قرارگرفته اند، این سؤال پیش می آید که با توجه به مدت زمان آتش سوزی، مغزه بتن دارای چه کیفیتی است و آماده سازی برای ترمیم، تا چه عمقی از بتن بایستی صورت گیرد؟ برای پاسخ به این سؤال، آزمایشهای مغزه گیری، التراسونیک، چکش اشمیت، دیتا اسکن و ... از روشهای پیشنهادی بودند که با توجه به فشردگی آرماتور، امکانات موجود برای آزمایش و موقعیت سازه ای که در آن آتش سوزی رخ داده بود، مناسب ترین روش جهت اطمینان از سالم بودن مغزه بتن، استفاده از تستهای غیر مخرب بتن و از میان آنها، استفاده از چکش اشمیت تشخیص داده شد. با عنایت به اینکه در اکثر مراجع و آیین نامه های داخلی و بین المللی، بر این نکته تاکید شده است که آزمایش چکش اشمیت، در یک دامنه محدود مفید می باشد و این آزمایش ماهیت مقایسه ای دارد، بنابراین این آزمایش ابتدا بر روی ۳ منطقه از بتن سالم سازه و ۳ منطقه از بتن آسیب دیده ای که بیشترین تمرکز آتش در این قسمت ها بوده است، انجام شده و نتایج مقایسه بتن سالم با بتن آسیب دیده، بیانگر این مطلب بود که میزان آماده سازی بتن آسیب دیده در 2 منطقه، کافی بوده و در ۱ منطقه بایستی تخریب بتن آسیب دیده تا رسیدن به بتن سالم، ادامه یابد.

کلیدواژه ها:

ترمیم بتن ، بتن سوخته ، چکش اشمیت