تاثیر سامانه های سطوح آبگیر در استقرار و رشد درختان در اراضی دامنه ای

استحصال آب باران از سطوح آبگیر به عنوان یکی از روش های مناسب مدیریتی برای تامین نیازهای آبی به شمار می رود. ایجاد پوشش گیاهی دائمی و مناسب، از جمله راه کارهای مطمئن در کنترل فرسایش آبی بر روی اراضی شیب دار و بهبود معیشت آبخیزنشینان بشمار می رود. استفاده از سامانه های سطوح آبگیر برای جمع آوری آب باران از طریق افزایش ضریبرواناب از سطح آبگیر از جمله راهکارهای قابل قبول بشمار می رود. هدف این تحقیق، معرفی سامانه های سطوح آبگیر در استقرار و توسعه پوشش گیاهی مثمر بود. سامانه های سطوح آبگیر در قالب پنج تیمار شامل، سامانه شاهد، سامانه زمین تمیز شده بدون استفاده از فیلتر در چاله کاشت نهال، سامانه زمین تمیز شده با استفاده از فیلتر در چاله کاشت نهال، سامانه نیمه عایق با استفاده از فیلتر در چاله کاشت نهال و سامانه نیمه عایق بدون استفاده از فیلتر در چاله کاشت نهال بررسی شده اند. تیمارها دارای 4 تکرار می باشند. نهال های مورد استفاده شامل بادام، انگور و زردآلو بودند. بررسی آماری انجام شده تفاوت معنی داری بین سامانه ها نشان نداده است و تنها از نظر رشد ارتفاعی گونه ها تفاوت معنی دار می باشد. از بین سه نوع گونه، زردآلو شرایط مناسب تری داشته و به خوبی استقرار یافته و همچنین با کمترین تلفات از رشد مناسبی برخوردار بوده است. بادام از نظر استقرار و رشد در مرتبه دوم قرار گرفته وشرایط خوبی را داشته ولی انگور با 40 % تلفات وضعیت مناسبی نداشته است. اندازه گیری پارامترهای مختلف شامل قطر یقه، ارتفاع و تاج پوشش در آخر فصل رشد در طی هر سال انجام گردیده است. بررسی آماری نشان دهنده آن است که سامانه عایق با فیلتر در چاله نهال D نسبت به سایر سامانه ها عملکرد مناسب تری داشته است

کلیدواژه ها:

اراضی دامنه ای ، استحصال آب باران ، سطوح آبگیر ، ضریب رواناب