مدیریت تلفیقی کنترل سس زراعی با استفاده از روش کشت نشائی و کاربرد علفکش های پس رویشی در زراعت جغندرقند

با هدف بررسی تاثیر مدیریت تلفیقی (زراعی و شیمیایی) بر کنترل علف هرز انگلی سس زراعی در زراعت جغندرقند، آزمایشی دوفاکتوره بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در سال 1393 اجرا گردید. دو روش کشت (کشت مستقیم بذر در زمین و کشت نشاءی چغندرقند) سطوح فاکتور اول (A) و شش ترکیب مختلف کاربرد علف کش های پس رویشی سطوح فاکتور دوم (B) آزمایش را تشکیل می داد. کشت بذر و نشاء چغندرقند به طور همزمان در کرت های مربوطه انجام و آبیاری میکروپلات ها به روش قطره ای انجام گرفت. پس از اتصال انگل به میزبان تیمارهای علفکشی در میکروپلات های مورد نظر اعمال گردید. وضعیت آلودگی به سس در دو نوبت (قبل از اعمال تیمار علفکشی و پس از آن) ثبت گردید. وزن تر و خشک سس اندازه گیری و عملکرد ریشه محاسبه و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد، روش کشت به طور معنی داری وضعیت الودگی محصول به سس و یا توانائی استقرار سس به روی میزبان (قبل از اعمال تیمار علفکشی) را تحت تاثیر قرار داد. توانایی استقرار سس بر روی چغندرقند در روش کشت مستقیم 3.5 برابر بیشتر از روش کشت نشائی بود. به طوریکه وضعیت آلودگی به انگل سس از ارزش عددی 1.95 در کشت نشائی به 6.75 در کشت مستقیم بذر افزایش یافت. عملکرد ریشه، عملکرد شکر و عملکرد شکر سفید چغندر قند نیز به طور معنی داری تحت تاثیر روش کشت قرار گرفت و در کشت نشائی نسبت به کشت مستقیم بذر به ترتیب 2.4، 2.6 و 2.75 برابر افزایش یافت. بیوماس انگل در کشت نشائی 3.5 برابر کاهش یافت و از 80.5 گرم در کشت مسقیم به 23 گرم در متر مربع در کشت نشائی رسید.

کلیدواژه ها:

علفکش پس رویشی ، کشت نشائی ، گیاه انگلی سس ، مدیریت تلفیقی