بررسی و تحلیل لالایی های عامیانه میناب

لالایی ها، یکی از شاخه های ادبیات عامیانه است که جزو اولین و ابتدایی ترین اشکال شعر غیررسمی کودکان به شمار می روند و قدمتی برابر با اولین اشعار فارسی دارند؛ بنابراین ناگفته پیداست که اگر این لالایی ها که جزو ادبیات فولکلوریک قلمداد می شوند، صورت مکتوب و مدون پیدا نکنند، به زودی نسلی از مادران و مادربزرگ های ناآشنا با لالایی خواهیم داشت؛ اگرچه امروزه نیز این امر در برخی مادران جوان مشاهده می شود که حتی یک لالایی هم بلند نیستند تا برای فرزندانشان بخوانند و این حکایت از یک فقر فرهنگی غیرقابل توجیه دارد. در بیان اهمیت لالایی ها همین بس که سرشارند از دسوتداری کودک، امید و آرزوی مادرانه، نگرانی های زندگی و عقاید مذهبی؛ کودک با ترانه های مادرانه کلام منظوم را از غیرمنظوم باز می شناسد و موسیقی و قافیه سازی را تجربه می کند. بنابراین اگر تلاش لازم به کار بسته نشود لالایی ها به همراه مادربزرگ ها برای همیشه در گورستان تاریخ و در دل سیاه خاک مدفون خواهند شد. این مقاله با روش تحلیل محتوا و با ابزار کتابخانه ای به تحلیل لالایی های منطقه میناب پرداخته است.

کلیدواژه ها:

میناب ، لالایی ها ، فرهنگ عامه