تاثیر ضخامت عمودی بافت نرم بر تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت: تغییر در طرح درمان در ایمپلنتولوژی مدرن

سابقه و هدف: متغیرهای مختلفی در تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت تاثیرگذار هستند. اخیرا، ضخامت بافت نرم عمودی به عنوان یک عامل مهم در تحلیل استخوان اطراف ایملپنت شناخته شده است. هدف از این مطالعه سیستماتیم ریویو متا آنالیز، توضیح نقش کلیدی ضخامت عمودی بافت نرم بر تحلیل استخوان اطراف ایملپنت می باشد. مواد و روش ها: جستجو به دو روش الکترونیکی و دستی در پایگاه های داده Medlin, PubMed, Cochrane صورت گرفت. تمامی مقالات مرتبط که تا پایان ماه آوریل 2019 به چاپ رسیده و در آن ها ضخامت بافت نرم در زمان قرار دادن ایمپلنت و تحلیل استخوان حین قرار دادن ایمپلنت، با حداقل 12 ماه فالوآپ گزارش شده بود، وارد مطالعه شدند. تعداد 19 مقاله بسیار مرتبط در مطالعه وارد و مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تمامی مطالعات انتخاب شده حاکی از آن بود که که قرار دادن ایمپلنت در ناحیه با ضخامت بافت نرم بیشتر از 2 میلیمتر، تحلیل استخوان کمتری را نسبت به نواحی با ضخامت بافت نرم کمتر از 2 میلیمتر نشان می دهد. همچنین در یک مطالعه گزارش شد که افزایش ضخامت بافت نرم ناحیه اطراف ایمپلنت با استفاده از ممبرین آلوژنیک، کاهش تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت را در پی خواهد داشت. جالب است که در 37 درصد از موارد بررسی شده، هیچگونه تحلیل استخوانی مشاهده نشد. نتیجه گیری: از این مطالعه، می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که ضخامت عمودی بافت نرم نقش بسیار مهمی در جلوگیری از تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت داشته و ایمپلنت هایی که در نواحی با بافت نرم ضخیم (ضخامت بیشتر از 2 میلیمتر) قرار گرفته اند، میزان تحلیل استخوان کمتری را نسبت به ایمپلنت های قرار داده شد در نواحی با بافت نرم نازک دارند و اگر ضخامت عمودی بافت نرم دو میل متر یا کمتر باشد ، علیرغم موقعیت فوق العاده اسئواینتگریشن، ممکن است تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت تا میزان 1,45 میلی متر رخ دهد.

کلیدواژه ها:

بافت نرم ، تحلیل استخوان ، ایمپلنت