ایمپلنت دندانی در سندرم شوگرن، گزارش مورد

سابقه وهدف: سندرم شوگرن SS یک بیماری خودایمنی مزمن است. که بر میزان بزاق و درنتیجه سلامت بافت های دهان اثر می گذارد و موجب عدم توانایی در استفاده از پروتزهای متحرک می شود که نیاز به ایمپلنت جهت جایگزینی دندان از دست رفته را الزامی می کند. بررسی ایمپلنت های دندانی در این بیماران نگرانی درباره ی استئواینگریش موفق، از دست رفتن استخوان و خونریزی بیشتر در اطراف ایمپلنت را نشان می دهند. هدف از این مطالعه بررسی شواهد موفقیت آمیز ایمپلنت در بیماران مبتلا به شوگرن است. گزارش بیمار: بیمار خانم 35 ساله مبتلا به سندرم شوگرن که اروی تضعیف کننده سیستم ایمنی مصرف می کند، نیازمند ایمپلنت های دندانی درناحیه اینسایزورهای سانترال مندیبل است و که بعد از خارج کردن دندان های غیر قابل نگهداری، ایمپلنت در همان جلسه Fresh socket قرار داده شد و 4 ماه بعد پروتز بیمار تحویل داده شد. جلسات پیگری 6 ماه و یک سال بعد به عمل آمد و از دست رفتن استخوان در اطراف ایمپلنت مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: این مورد گویای آن است که بیماران مبتلا به سندرم شوگرن که نیاز به جایگزینی دندان دارند به طور موفقیت آمیز با ایمپلنت دندانی قابل درمان هستندکه می تواند به طرز چشمگیری زیبایی وعملکرد بیمار را بهبود بخشد. درمان ایمپلنت دراین بیمار میزان موفقیت بالا واز دست رفتن استخوان مارجینال کمی را نشان داد. بنابراین توصیه به درمان ایمپلنت در این بیماران وجود دارد.

کلیدواژه ها:

ایمپلنت دندانی ، بزاق ، سندرم شوگرن ، از دست رفتن استخوان