فرقه ها و فرقه گرایی ها در ایران پس از انقلاب اسلامی

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 6,839

فایل این مقاله در 19 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

PSTCONF04_015

تاریخ نمایه سازی: 6 شهریور 1399

چکیده مقاله:

فرقه گرایی و انحرافات مذهبی در ایران سابقه دیرینه ای دارد. این توطئه، با شکل گیری نظام جمهوری اسلامی بعد ازانقلاب سال 1357، که بر اساس آموزه های دینی استقرار یافت؛ حساسیت دشمنان را بیش از پیش برانگیخت؛ در نتیجه درصدد برآمدند، با نفوذ در بین گروه ها و فرقه های مذهبی و یا حتی تاسیس فرقه های منحرف مذهبی در راستای اهدافخود؛ نظام دینی انقلاب اسلامی را با چالش و حتی با تهدید امنیتی سیاسی مواجه سازند. در این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته است، فرقه گرایی و ویژگی های آن در ایران پس از انقلاباسلامی مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان میدهد که ویلسون، فرقه ها را به چهار دسته تقسیم کرده استکه دسته های چهارگانه آن عبارتند از: فرقه های تغییر و تبدیلی، فرقه های انقلابی، فرقه های درونگرا یا پرهیزگار، فرقه هایعرفانی. در تقسیم بندی یینگر، فرقه ها دارای 3 نوع فرقه ی پذیرشی، فرقه های تجاوزگر و فرقه های کناره گیر هستند.همچنین در همه ی فرقه های فعال در ایران 3 اصل اساسی به عضو جدید آموخته می شود؛ اصل سکوت، اصل برگزیدگی واصل قربانی. مهمترین ویژگی های فرقه های نوظهور ایرانی عبارتند از: برخورداری از تشکیلات و سازمان، غرب گرایی،هماهنگی با فرهنگ ایرانی، نقش مهم زنان در پیشبرد اهداف فرقه و رهبر خودکامه و خود انتصاب.