نگرشی تاریخی به شبهات مستشرقین درباب پیامبر اسلام (ص)؛ مطالعه موردی وحی

مطالعه اسلام همواره در کانون توجه شرق شناسان، خاصه شرق شناسان مسیحی و یهودی بوده است و در میان موضوعات اسلامی، قرآن مهمترین حیطه این توجه بوده است. وحی و نزول قرآن بر پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله همواره در کانون توجه شرق شناسان قرار داشته و درباره آن مباحث مختلفی ارائه کرده اند. آنان با نفی الهی بودن قرآن برای آن منشاء بشری فرض نموده و به منظور نفی وحیانی بودن قرآن، دست به دامن دلایل متعددی شده و برای آن مصادر و منابع مختلفی ذکر کرده اند که در این مقاله به نقد و بررسی آنها پرداخته شده است. در این تحقیق تلاش می کنیم شبهات مستشرقان پیرامون وحی را بررسی کرده و به آنها پاسخ دهیم. جستار پیش رو، ضمن نقد و بررسی آرای مستشرقان در این باره، به مفهوم صحیح وحی و امی بودن پیامبر اکرم (ص) تا زمان بعثت (به اتفاق) و یا حتی پس از آن، تا آخر عمر خود (با اختلاف) که غایت این امر، مسدود کردن راه شبهه افکنی منکران رسالت ایشان بوده، می پردازیم. یافته ها نشان می دهد از همان ابتدا رویکرد اصلی مطالعات قرآن شناختی مستشرقان رد و تخطئه قرآن بوده است. با وجود بارقه هایی از تحول مثبت در رویکرد غریبان به قرآن در نیم قرن اخیر، رویکرد انکارگرایانه همچنان باقی است؛ با این تفاوت که آثار جدید در قالب های پوشیده تر و ظریف تری ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

پیامبر اسلام ، مستشرقین ، وحی ، قرآن ، شبه