تزریق پلیمر به منظور ازدیاد برداشت در یک مخزن ماسه سنگی حاوی نفت سنگین: مطابقت تاریخچه برای سیلابزنی پلیمر با رفتار ویسکوالاستیک

یکی از روش های مهم در ازدیاد برداشت در مخازن نفتی سنگین، تزریق پلیمر می باشد. با افزودن پلیمر به فاز آبی، نسبت تحرک پذیری کاهش یافته و باعث بهبود بازده جاروب زنی حجمی در گستره مخزن می شود، و حتی سبب کنترل تولید آب ناخواسته خواهد شد. دو مکانسیم عمده برای بهبود نفت در فرآیند تزریق پلیمر افزایش گرانروی فاز آبی و کاهش نفوذپذیری نسبی آن (از طریق جذب پلیمر بر روی سطح سنگ) می باشد. شواهد آزمایشگاهی و میدانی متعددی وجود دارد که محلول پلیمر با رفتار ویسکوالاستیک می تواند به بهبود بازده جاروبزنی حجمی سیال پلیمر کمک کند. برای نمایش نقش ویسکوالاستیک در بهبود ضریب بازیافت نفت، اندازه گیری گسترده رئولوژی بر روی محلول پلیمری با وزن مولکولی بالا انجام شده است. درک مکانیکی از رئولوژی پلیمر در محیط متخلخل و مدلسازی عددی دقیق برای موفقت آمیز میدانی سیلابزنی برای رفتار ویسکوالاستیک ضروری می باشد. سیلابزنی پلیمر در مغزه، با رفتارهای گوناگون رئولوژی انجام شده است. بطوریکه با افزایش نرخ برش رفتار پلیمر از نازک شدن برشی به ضخیم شدن برشی تبدیل می شود. رفتار ضخیم شدن برشی به وسیله عدد دبورا و مدت زمان آرام سازی، در طی فرآیند سیلابزنی مشخص خواهد شد. در این مقاله مطابقت تاریخچه برای سیلابزنی پلیمر با رفتار ضخیم شدن برشی برای یک مدل آزمایشگاهی به وسیله نرم افزار CMG و با استفاده از ماژول CMOST انجام شده است و اثر آن بر روی مقدار بازیافت نهایی نفت بررسی شده است بطوریکه، سیلابزنی پلیمر با رفتار ویسکوالاستیک سبب افزایش 5 درصدی ضریب بازیافت نفت در مقایسه با رفتار نازک شدن برشی شده است.

کلیدواژه ها:

ازدیاد برداشت نفت ، ویسکوالاستیک ، نازک شدن برشی ، مطابقت تاریخچه ، ضریب بازیافت نفت