اعمال مدیریت های به زراعی برای مقابله با خشکی در زراعت دیم عدس

اعمال مدیریت های زراعی به منظور افزایش عملکرد محصول در واحد سطح یکی از راه کارهای موثر در کشت دیم عدس می باشد. تحقیقات انجام شده نشان می دهد از بین عوامل مختلف ایجاد کننده تنش مانند بیماری، آفت، علف های هرز، خشکی، گرما، غرقابی، شوری و سرما، عامل خشکی به تنهایی سبب بیش از 45 درصد کاهش عملکرد محصول بوده است. عدس یکی از مهم ترین گیاهان زراعی در استان اردبیل بوده و عمدتا به صورت دیم کشت می گردد. کشت محصولات زراعی منجمله عدس، با عملکرد بالقوه ژنتیکی و عملکرد بالفعل بالا و به دست آوردن لاین ها یی با حداکثر عملکرد در شرایط خشکسالی و کم آبی، خود یکی از مسایل قابل اهمیت برای تحقیق در ایران به شمار می رود. نتایج طرح های تحقیقاتی و ترویجی و آموزشی اجرا شده در ایستگاه های تحقیقاتی دیم کشور نشان می دهد که با رعایت پاره ای از مسایل زراعی می توان در شرایط خشکسالی و کمبود آب از کاهش تولید عدس در سطح وسیع جلوگیری نمود. از مدیریت های ساده و اصولی به زراعی می توان به استفاده از بذور اصلاح شده و مناسب برای کشت، خاکورز حفاظتی، زمان کاشت مناسب، تراکم مناسب بذر، ضدعفونی بذر، تهیه بستر مناسب کشت، کشت مکانیزه، کاشت در عمق خاک مناسب، کنترل و مبارزه اصولی با علف های هرز، آفات و بیماری و استفاده از تکنولوژی کاشت پاییزه یا زمستانه (انتظاری) اشاره کرد. با انتخاب ژنوتیپ های متحمل به سرما به دلایل افزایش طول دوره رویش در مقایسه با کشت بهاره، استفاده بهینه از نزولات جوی در طول فصول پاییز و زمستان و هم زمانی بارندگی با دوره رشد محصول و افزایش راندمان مصرف آب می توان باعث کاهش اثرات تنش خشکی و افزایش عملکرد در زراعت دیم عدس گردید. در کل لازمه رسیدن به این اهداف، اجرای طرح های ترویجی تحقیقی، سایت جامع الگویی تولیدی ترویجی، اجرای مزارع PVS و نمایشی در مناطق سازگار به کشت عدس می تواند راهی مناسب برای اعمال مدیریت های به زراعی در زراعت دیم عدس و انتقال نتایج از این مزارع به مزارع کشاورزان، مفید و موثر واقع شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، زراعت ، خشکی ، عدس ، دیم