بررسی کمی (تراکم) و کیفی (ترکیب گونه ای) فیتوپلانکتون های مزارع پرورش میگو

نظر به اینکه پرورش میگوی وانامی (Penaeus vanamei) در ایران، به عنوان یک صنعت جدید، در سواحل جنوبی و شمالی کشور در مقیاس تجاری در حال توسعه بوده، در ارتباط با مدیریت پرورش با چالشهای مواجه گردیده که از اینرو مدیریت آن نیاز به بررسی و پایش دارد. این مطالعه در نظر دارد تا مدیریت پرورش میگو را در 3 مزرعهای که به صورت تصادفی در سایت پرورش میگوی تیاب شمالی استان هرمزگان را در زمینه تراکم و تنوع گونه ای فیتوپلانکتونی مورد ارزیابی قرار دهد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که اگرچه بیشترین میزان تنوع گونهای شامل دیاتومه ها بوده است ولیکن جلبکهای سبز-آبی دارای بالاترین میزان تراکم در مقایسه با دیاتومه ها داشتهاند. نتایج نشان داده است که تراکم دیاتومه ها در ابتدای دوره پرورش، که پستلاروها به آن نیاز دارند، در هر سه مزرعه در حد مطلوب نبوده است و میزان آن در ماه دوم که کمتر به تولیدات اولیه متکی است افزایش یافته است. میزان شفافیت که بیانگر حضور فیتوپلانکتونها میباشد در ابتدای دوره پرورش در هر سه مزرعه بالا بوده (بالاتر از 50 سانتیمتر) که خود نشان دهنده عدم مدیریت نه چندان مناسب آب در ارتباط با شکوفایی فیتوپلانکتونی پیش از ذخیره سازی پستلاروهای میگو در استخرها میباشد.

کلیدواژه ها:

تنوع گونه ای ، فیتوپلانکتون ، شکوفایی ، میگوی وانامی