ذهنیت و دلبستگی

ذهنیت سازی به عنوان یک توانایی کاملا انسانی اشاره دارد به درک و فهم فرایندهای روانشناختی خویش و دیگران که زیربنای تعاملات روزمره فرد تشکیل را میدهد. این فرایند روانشناختی به عنوان یک فعالیت ناخودآگاه و تصوری موجب ظرفیتی است که نه تنها سبب تعاملات اجتماعی موثر می گردد بلکه ایجاد احساس پایدار و غنی از خویش را موجب می شود. ذهنیت سازی را می توان در چهار مولفه خود- دیگری، ضمنی-آشکار، شناختی- عاطفی و درونی-بیرونی تبیین نمود. لذا طیف وسیعی از ظرفیت های انسانی از جمله توانایی مشاهده رفتار شخصی و تمایز از دیگران را شامل می شود. همان فرآیندی که در مبتلایان به اختلالات شخصیت به ویژه در شرایط استرس کاهش یافته یا ناپدید شده. افراد از نظر توان ذهنیت سازی دارای نقاط ضعف و قوت متفاوتی می باشند و غالبا0 خطاهای ذهنیت سازی را نیز تجربه می کنند. تفاوتهای فردی در ذهنیت سازی به عنوان یک ظرفیت سازگاری باید مورد توجه قرار گیرد. لذا روش های متفاوت ارزیابی به منظور سنجش توان ذهنیت سازی و خطاهای آن تدوین شده است. امروزه این فرایند روانشناختی اساسی در همه اختلالات روانی عمده مورد توجه قرار گرفته است و بر همین اساس فنون درمانی منبعث از ذهنیت سازی برای طیفی از اختلالات روانپزشکی مورد تاکید می باشد. در این مطالعه مروری جمع بندی از توسعه، کاربرد و ارزیابی مفهوم ذهنیت سازی مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ذهنیت سازی ، اختلالات روانپزشکی ، مداخلات روانشناختی