بررسی ضایعات هیستو پاتولوژی در هپاتوپانکراس ، آبشش و عضلات میگوهای ساحل بندرعباس

هدف: در این تحقیق تعداد 100 قطعه میگو از ساحل شهر بندرعباس صید شد و بعد از فیکس کردن در آزمایشگاه پاتولوژی دانشکده دامپزشکی کازرون ضایعات هیستوپاتولوژی اندام های میگو مورد بررسی قرار گرفت . این تحقیق می تواند گامی مهم درتشخیص بیماری ها وشناخت عوامل ایجاد کننده بیماری های میگو باشد. مواد و روش کار: در این تحقیق پس از صید 100قطعه میگو توسط سرنگ انسولین محلول فیکس کننده دیویدسون به قطعات شکمی میگوها تزریق شده و سپس میگوهارا در 10 برابر حجم نمونه ها قرار داده و بعد از 24 ساعت نمونه ها را به الکل اتانول 70% منتقل شد. سپس با قرار دادن دردستگاه پردازشگر بافت ، برش قالب های لوکهارت با میکروتوم به اندازه 5 میکرونی تهیه شد و رنگ آمیزی هماتوکسیلین ائوزین در مورد آن ها انجام شد و لام ها مورد مطالعه میکروسکوپیک قرار گرفتند. نتایج و بحث : نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که 38 % از نمونه ها دچار ملانیزاسوین و یا سندرم آبشش سیاه بودند و میزان 45% دارای هایپرپلازی در تیغه های آبششی بودند. همچنین 35 %دارای خوردگی های ملانیزه شده در سطح کوتیکول و مات شدن موضعی عضلات پشتی بوده و32%دارای هپاتوپانکراس واکوئوله و هچنین در 10% موارد تجمع هموسیت ها در بافت هپاتوپانکراس و آبشش مشاهده شد و وجود رشته های آبشش نکروز شده با چندین کانون تجمع گره ای هموسیت ها با مراکز ملانینی مشاهده شده با توجه به این تحقیق ، می توان عنوان کرد که آلودگی های نفتی ، فلزات سنگین و کدورت بالای آب در بروز این مشکل سهم عهده ای داشتند. اگوسا و همکاران (1972) وجود آسیب در آبشش ها و کوتیکول، تیرگی بدن میگو تیرگی هپاتوپانکراس و مات شدن عضلات پشتی را عنوان کرده اند. بررسی مقاطع هیستو پاتولوژی یکی از را ه های موثر در تشخیص بیماری هاست .

کلیدواژه ها:

هپاتوپانکراس ، دیویدسون ، ملانیزاسیون ، هایپرپلازی