ارتقای کیفی ساخت و سازهای شهری با رویکردتوسعه پایدارشهری

مطرح شدن موضوع پایداری حاصل شناخت و نگرشی نو نسبت به محیط پیرامونی بود. توسعه پایدار را یم توان توسعه ای کیفی دانست که هدف ان بالا بردن سطح کیفیت زندگی در آینده است. توسعه یک شهر پایدار نیازمند درک عمیق روابط میان شهروندان با یکدیگر و یا مسئولین و سیاست گذاران شهر از یک سو و تاثیر این روابط بر محیط زیست از سوی دیگر می باشد. ضوابط و مقررات شهرسازی می تواند نمودی از تصمیم گیری های مردم در رابطه با کالبد فیزیکی شهرباشد. اصل طراحی پایدار بر این نکته استوار است که ساختمان و به دنبال ان شهر جزیی کوچک از طبیعت پیرامونی است و باید به عنوان بخشی از یک اکوسیستم عمل نماید. اگر ضوابط و مقررات شهرسازی براساس الگوهای توسعه پایدار تنظیم شود و بر اجرای این قوانین نظارت کامل وجود داشته باشد شهری پایدار ساخته خواهد شد. مطالعات در این پژوهش شامل دو بخش اساسی ست یکی در چارچوب مطالعات نظری برای شناخت قوانین فعلی شهرسازی در ایران و دیگری قیاس این قوانین با مقررات آرمانی شهر پایدار. پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است و اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات اسنادی، میدانی، مشاهده ای و توصیفی به دست آمده است و درهر دو بخش داده ها به صورت کیفی و کمی می باشند. تمرکز این مقاله بر این است که چگونه می توان شهرهایی ساخت که علی رغم توسعه شهری چشم گیر، پایدار باقی بمانند و هدف ویژه ان رسیدن به قوانین و ظوابطی ست که اولا مخصوص شهر باشد و ثانیا مردم را در رسیدن به این پایداری که همانا عدالت را در پی دارد یاری رساند.

کلیدواژه ها:

ضوابط و مقررات شهرسازی ، توسعه پایدار ، اکوسیستم ، ساخت و ساز شهری