تبیین نقش نمادین مسجد در هویت بخشی به سیمای شهر ایرانی-اسلامی

شهر ایرانی اسلامی با بهره گیری از روح معنویت نمادی از یک هویت و تفکر است و مسجد بارزترین تجلی این هویت را نشان می دهد. دین اسلام که مبتنی بر بینش الهی و تفکر اسمانی است. تنها می توانست در اماکنی که ساختار کالبدی آن نشان دهنده ی سیر به سوی این اندیشه بودند جلوه گر شد ونخستین این اماکن مسجد بودند که در طول قرون متعددی براساس بینش الهی، که شخص هنرمند از سرچشمه ان سیراب می شد در کالبد فضایی و ساختاری شهرها ظاهر می شدند. در شکل گیری و استخوان بندی شهر اسلامی به عنوان مظهر تمدن اسلامی مجموعه ای از باورها، اندیشه ها، ارزش ها ورسوم تاثیر گذار بوده اند که به تبع این آیه گرایی و ابعاد تمثیلی دارای ارزش های کیفی و کالبدی می گردد به طور یکه این باورها می توانند در چیدمان کلیدی شهر موثر باشند، مسجد به عنوان جایگاهی برای برگزاری مناسب دینی از جمله کالبدهایی می باشد که به عنوان نقطه کانونی قرار می گیرد، تا دسترسی همگانی فراهم شود. از این منظر مسجد محور فعالیت های شهری است و موقعیت ویژه ای در مرفولوژی شهر دارد. در این تحقیق با روشی توصیفی-تحلیلی به تبیین مسجد و کارکردهای آن و سپس به بررسی مفهوم شهر اسلامی و تحلیل جایگاه و نقش نمادین مسجد در هویت بخشی به شهر اسلامی پرداخته می شود و در پایان به اهمیت به کارگیری بررسی های ذکر شده هویت بخشی مسجد به شهر اسلامی در معماری معاصر پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

شهرایرانی اسلامی ، مسجد ، هویت ، تمدن اسلامی ، نقش نمادین مسجد