نقدوبررسی نظریه روش شناسی مردم نگاری

این نوشتار که با ابتنای بر روش تحقیق همبستگی و با رویکرد انتقادی به روش شناسی مردم نگاری صورت گرفته، در صدد دست یابی به رابطه میان جامعه شناسی و مردم نگاری و کیفیت رویکرد آن در جامعه شناسی است. رهیافت این تحقیق بیانگر این حقیقت است که مردم نگاری علی رغم ظرفیت ها و توانمندی های روشی دارای ایرادات و آسیب پذیری های متعددی است که بی توجهی به آن ها می تواند لطمات بسیاری به جامعه هدف، علم جامعه شناسی و همچنین محقق وارد سازد. صرف نظر از مزیت های مردم نگاری مانند؛ جامع نگر بودن، رهیافت های ناشی از مشاهده مستقیم، تجربی بودن، اطلاعات جزیی شده، اعتبار اکولوژیکی و داشتن نگاه انسان گرایانه، دارای نقاط ضعف و آسیب های متعددی است که بسیاری از اندیشمندان و نظریه پردازان توجه خودشان را به آن معطوف ساخته اند. از یافته های این تحقیق می توان به؛ اشتهار به دست ابزاری اندیشه استعمارگری، تقلیل پدیدار شناختی به امور تجربی، ناتوانی رهیافت های مردم نگاری در تسری به موارد مشابه، تاثیر غیریت های (سهوی و تعمدی) در نگرش علمی محقق، محدودیت جبری محقق، انکار جنبه های عینی و خارجی نظام اجتماعی و... اشاره کرد. از یافته های دیگر می توان رهیافت های سه گانه توصیفی، تحلیلی و ترکیبی(جامعه نگاری) در شاخصه ی روش شناسی مردم نگاری و همچنین تعاریف متعدد که از زوایای متعدد به آن پرداخته اند نیز، اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

مردم نگاری ، جامعه ، مشاهده ، توصیف ، تحلیل