نقش فضای باز در معماری خانه های سنتی کشورهای اسلامی

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 659

فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

ACIAU01_018

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

چکیده مقاله:

با نگاهی به تاریخ معماری و مفهوم فضای باز در معماری بومی مناطق مختلف به راحتی میتوان دریافت که میل به طبیعت به صورت ذاتی در وجود انسان نهادینه شده است. این میل درونی به سمت طبیعت و در واقع به نوعی حس طبیعت گرایی انسان ، به مرور زمان و با توجه به شرایط اقلیمی، فرهنگی و ... باعث بوجود آوردن فضاهای باز در معماری فضاهای مسکونی شده است. حیاطهای مرکزی در بناهای سنتی گزیده های نمادین طبیعت هستند و شاهد عملکردهای متنوع این عنصر در کلیه تمدن های بشری می باشیم و همین عامل رمز ماندگاری این الگو در کلیه تمدن های اسلامی بوده است و به عنوان عنصری وحدت بخش در ایجاد یک کل منسجم و همسو با عوامل محیطی، فرهنگی، اجتماعی و ... نقش اصلی را بازی میکند و موجب به وجود آمدن معماری درونگرا در کشورهای اسلامی شده است. در همین راستا هدف از این مقاله بررسی نقش عنصر حیاط مرکزی در معماری مسکونی کشورهای اسلامی با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی میباشد. بدین منظور در ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانهای اقدام به پژوهش نموده و به مروری کلی از فضای باز و اهمیت آن در طی ادوار تاریخی پرداخته و نقش مهم حیاط در خانه های بومی را در تحقق اهداف معماری بررسی میکند و ضمن تعریفی از عملکردهای حیاط در آب و هوا و موقعیتهای جغرافیایی مختلف، به بررسی نمونه هایی از مسکن بومی- اسلامی در آسیای میانه (ازبکستان، عربستان) و شمال آفریقا (مصر) با توجه به مولفه های حیاط مرکزی میپردازد و تحلیلی پیرامون نقش این عنصر در کشورهای اسلامی ارایه می دهد.

نویسندگان

ملیحه شرفی

دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده هنر و معماری دانشگاه خیام، مشهد، ایران

مریم خزاعی

دکتری معماری، استادیار دانشکده هنر و معماری دانشگاه اقبال لاهوری، مشهد، ایران

نفیسه روشن نیا

دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده هنر و معماری دانشگاه خیام، مشهد، ایران