تدوین ضوابط طراحی خانه بازنشستگان با رویکرد معماری ایرانی اسلامی (دوره قاجار)

در ایران به طور معمول، سن 65 سالگی را شروع پیری در نظر میگیرند. یافته های سرشماری نشان میدهد هم اکنون 52 درصد کل جمعیت کشور را افراد بالای 30 سال تشکیل می دهند. بنابر این، سالخوردگان و بازنشستگان قشر مهمی از جامعه را در بر می گیرند و در صورت عدم توجه به آن ها، جامعه با مشکل بزرگی رو به رو خواهد شد. این مقاله ضمن توجه به نیازها و شرایط جسمی و روحی بازنشستگان، چهره جدیدی را برای خانه سالمندان ارایه می کند که دیگر فضای خمود و مرگ آور را به یاد آن ها نخواهد انداخت، بلکه مکانی خواهد بود که بازنشستگان با اختیار خود برای انجام فعالیت های دلخواه، به آن جا مراجعه کنند. با توجه به مشکلات معماری مدرن که نیازهای روحی افراد را به خوبی پاسخ نمی گوید، با هدف هویت بخشی به مکان بازنشستگان، رویکرد معماری ایرانی اسلامی اتخاذ شده است. در نهایت این پژوهش راهکارهایی را برای طراحی معمارانه خانه بازنشستگان بر مبنای معماری ایرانی اسلامی مانند باغچه بندی های ایرانی که نماد پردیس و بهشت است، استفاده از سه اصل استمرار، سیالیت و شفافیت هم چنین بازی با نور و آب، را ارایه خواهد کرد. روش تحقیق مبتنی بر روش کتابخانه ای است و رویکرد توصیفی- تحلیلی دارد. نتایج این پژوهش که با ارایه پرسش نامه ای از جامعه آماری مشتمل بر 100 نفر از بازنشستگان وزارت آموزش و پرورش (که عموما در مدارس و شهرک های فرهنگیان) انجام شده، موید آن است که وجود مراکز فرهنگی-خدماتی مختص بازنشستگان و قشر سالمند با دوهدف بازگشت تجربه دیدگان به چرخه اقتصادی و هم چنین جلوگیری از انزوا و از دست رفتن عزت نفس آن ها به شدت احساس می شود.

کلیدواژه ها:

بازنشستگان ، معماری ایرانی اسلامی ، طرح