بررسی مولفه های معماری بومی در طراحی هتل جهت ارتقاء گردشگری

پیشنه اقامتگاه های موقت در ایران زمین و خاورمیانه قدمتی دیرینه دارد که با توجه به موقیت ایران در راه تجاری ابریشم تصدیق کننده این موضوع است . کاروانسراها در عصرهای مختلف جایگاهی برای آسایش و تجدید قوای کاروانیان و مکانی امن جهت سکنی گزیدن مسافران چه از خطرات انسان ساز و چه مخاطرات طبیعی قلمداد می گشته است. ولی با توجه به این پیشینه متاسفانه در عصر حاضر دیگر خبری از آن جلال و شکوه نیست و حتی طراحی های هتل، امروزه در ایران با گسترش روز افزون تقلید از طراحی و سبک های معماری غربی صورت می گیرد و هیچ توجهی به شیوه و طراحی ایرانی و بومی و حتی درون مایه های آن نیز نمی شود. بی شک کاروانسرا یکی از نمونه های بی نظیر معماری این سرزمین است. می توان گفت تفکر آگاهانه گذشتگان ما در معماری به عنوان میراثی پایدار است که اکنون به عنوان معماری بومی هر منطقه نشان دهنده فرهنگ و نوع سنت و اعتقادات آن منطقه میباشد که میتواند راهنمایی برای طراحی اقامتگاه ها باشد. روش تحقیقدر این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی است و گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی صورت گرفته است. در این پژوهش سعی بر آن است تا راهکارهای طراحی بومی هتل برای ارتقا صنعت گردشگری ارایه شود. ابتدا به بررسی مفاهیم اقامتگاه، معماری بومی، تاثیرات اقامتگاه و معاری بومی در گردشگری پرداخته خواهد شد و سعی بر آن است تا با برقراری ارتباط میان مفاهیم؛ برخی الگوهای مبتنی بر معماری بومی و اقتباس از مبانی کاروانسراهای گذشته ارایه شود، که ضمن برخورداری از الگوهای معماری بومی پاسخگوی نیازهای امروز جامعه در کالبدی شایسته برای فرهنگ بومی ایرانی باشد و بتواند هویت شهر را به گردشگر انقال دهد.

کلیدواژه ها:

توسعه ، هتل ، گردشگری ، معماری بومی