واکاوی مفهوم نظری حکمروایی خوب شهری

با افزایش جمعیت شهری و مطالبات شهروندان، دولت های تمرکزگرا در پاسخگویی به نیاز شهروندان دچار چالش شده اند. در ایران نیز ساختار سیاسی دولت ، زمینه ساز تسلط گسترده آن بر همه عرصه های جامعه و به تبع آن اداره امور شهرها شده است. لذا نظریه پردازان سیاسی و اجتماعی به طرح دیدگاه های نظری جهت تجدید ساختار در نظام سیاسی اداره حکومت ها برآمده و نظریه رژیم شهری توانسته است به تبیین ساختار قدرت در حکومت های محلی بپردازد. تمرکز زدایی از ساختار قدرت و ایجاد ایتلاف میان سه نهاد قدرت یعنی دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی برای اداره امور، نشان از وجود مجموعه ای از روابط مبتنی بر اعتماد دارد که این نهادها را قادر می سازد به صورت جمعی عمل نمایند. مبانی نظری حکمروایی شهری را باید در نزد نظریه پردازان علوم سیاسی جستجو کرد و سرمایه اجتماعی نیز عامل تداوم حکمروایی شده است. در این پژوهش عوامل مهمی چون : مفهوم ، ساز و کارها ، ویژگی ها و معیارهای حکمروایی خوب شهری ، معیارهای دیدگاه های نظری حاکم بر حکمروایی شهری ، موانع استفاده از رویکردهای مفید در حکمروایی شهری ، مشکلات همسویی قوانین نهادها و مشکلات همسویی قوانین کنشگران از منظر برنامه ریزی فضایی- راهبردی در ایران ، بررسی شده است . هدف از این پژوهش ، بررسی و شناسایی الگوی حکمروایی خوب شهری ، ویژگی ها و ضرورت های استفاده از آن در سطح نظری است . نتایج حاصل از این تحقیق نشان دادند که در زمان حال ، رویکرد حکمروایی خوب شهری به عنوان اثربخشترین ، ارزانترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت شهری می باشد. روش پژوهش در این نوشتار اسنادی بوده و با بررسی مدارک و نوشته های صاحبنظران مختلف ، سعی شده است تا پیوند منطقی میان مفاهیم و مسایل مطرح شده ، شناسایی شود .

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، مدیریت پایدار شهری ، الگوی حکمروایی خوب ، سرمایه اجتماعی